Voor de 17e keer blik ik op 31 december terug op mijn jaar. 2021 was helaas een beetje een herhaling van 2020 qua corona, maar verder sloegen we ons er wel weer doorheen.

Het jaar begon met een goed voornemen: meer sporten! Afijn, na één keer op de racefiets in januari was dat het ook meteen weer. Het was teveel gedoe met lockdowns en werk en kinderen en de bestorming van het Capitool meteen al op 6 januari. De zwanenzang van Trump’s presidentschap kostte ook mij zowaar veel tijd, doordat ik ook van dit laatste staartje nog uitgebreid verslag deed op Twitter en radio en tv. Leuk om te doen, maar wel een trieste aangelegenheid. Later in het jaar zou ik in de media veelal over vaccineren in het nieuws zijn.

Halverwege januari startte ik op Twitter een crowdfundactie als reactie op een vliegtuigje dat met een tekst tégen vaccineren rondvloog. Binnen korte tijd haalden we 5000 euro op voor een korte ‘Vaccineren redt levens’ advertentie-actie op diverse drukbezochte sites.

Ook kregen we in dit coronajaar ineens te maken met een andere virale ziekte: Mera kreeg waterpokken. Gelukkig had ze er maar een paar dagen last van, maar een 2-jarig zielig hoopje peuter blijft… zielig.

De lockdown waar we in januari in zaten was voor ons thuis erger dan die van 2020. Thule zat inmiddels in groep 3 en moest precies in januari elke dag een nieuwe letter van het alfabet leren. Dan kun je dus geen dag missen. Ik moest haar dus les geven, waar ze geen zin in had, terwijl Geert gewoon naar zijn werk moest, Doke als groep 2 leerling óók les moest krijgen en Mera als 2-jarige overal doorheen denderde. En alsof dat niet al kansloos genoeg was, moest ik zelf gewoon werken… uitzicht op snelle verbetering was er nog niet, op 18 januari waren er in heel Nederland pas 75.000 mensen gevaccineerd. Dus hup, daar kwam de avondklok er nog bij. Gelukkig werd Mathieu op de valreep van januari nog even wereldkampioen veldrijden.

In februari viel er sneeuw. Dus sleeën. En schaatsen. Wat intens geweldig was dat. Wat een ijs. Wat een weer. De polders bij de Veen blijven spectaculair mooi, om nog maar te zwijgen over het Braassemermeer, waar we zowaar ook overheen konden. Toch elk jaar weer opgelucht dat ook onze kinderen sneeuw en ijs mee mogen maken. Dat wordt toch steeds minder vanzelfsprekend. Overigens was het bij het schaatsen wel even minder dat er voor onze neus een man met zijn hoofd tegen een brug knalde, maar die konden we snel richting eerste hulp helpen. Op de terugweg kwam ik met Thule langs een ongelooflijk lang en groot wak: waar we tien minuten eerder geschaatst hadden was nu iemand door het ijs gegaan. Had hem of haar vijftien meter gekost om er weer uit te komen. Een paar dagen later waren we in de Leistert, waar Doke uitgleed en van de kant af door het ijs zakte tot aan zijn knieën. Een paar uur later waren we honderd meter verderop bij een zwemvijver. Het was zó warm, dat de kinderen daar gingen zwemmen. Het contrast kon op één dag niet groter zijn.

In maart werd neefje Stijn geboren, hoera! Diezelfde dag bedacht de 6-jarige dat het wel een leuk idee was als ze het haar van haar broertje zelf zou knippen. Oeps. Intussen gold de avondklok nog steeds, maar die mocht ik trotseren vanwege een optreden bij Radio 1. Dat was ook wel een ontnuchterende ervaring, want het was gewoon knetterdruk op de weg. Tja.

Het werd april. Wereldwijd stond de teller inmiddels op meer dan een half miljard vaccinaties. Ik testte me intussen een ongeluk, omdat ik voortdurend allerlei keelpijntjes en dergelijke had. Maar nooit was het positief. Dat was dus positief (…). Ik twitterde dat mensen uit geboortejaar 1951 ook zonder uitnodigingsbrief al een vaccinatieafspraak konden maken. Dat leverde een storm van retweets op en een telefoontje van de GGD: of ik het telefoonnummer weg wilde halen, want anders zouden ze het zo druk krijgen bij het callcenter. Dat was nu juist net de bedoeling.. lang verhaal kort: het telefoonnummer bleef, de GGD schakelde extra capaciteit bij en vermeldde uiteindelijk het nummer zelf ook online. Maar de vraag was zó groot naar snelle vaccinatiemogelijkheden, dat ik me al snel in de situatie bevond dat ik doorlopend mensen aan het voorlichten was over waar ze op welke wijze het snelste aan een prik konden komen en welk geboortejaar aan de beurt was. Kamerlid Jan Paternotte kopieerde mijn dagelijkse aankondigingen en uiteindelijk Hugo de Jonge en de GGD ook. Het kostte me zeeën van tijd, maar ja: elke prik die eerder gezet kon worden was potentieel weer iemand minder in het ziekenhuis.

Verder was het gewoon druk met werk, waar ik inmiddels ook in gesprek was om partner te worden. Dat wilde ik de afgelopen jaren niet, omdat ik het al druk genoeg had met de kinderen, maar nu die langzaam groter werden durfde ik het wel aan. Ook gingen we langzaam weer op zoek naar een nieuw huis, omdat het kleinste kamertje in onze woning toch wel erg klein werd voor de snel groter wordende 3-jarige. Er stonden echter maar weinig huizen te koop en wat te koop stond, was duur. Maar ja, weinig keus, dus gingen we maar mee in de gekte van de markt en kochten we een nieuw huis, in het centrum. Ons oude huis was ook in een vloek en een zucht weg.

In mei stond de legendarische Ronald Waterman paginagroot op de voorpagina van de volkskrant. Ronald is al jarenlang een hele goede vriend van me en ik kon niet trotser zijn dan ik in mei was. Voor wie het stuk nog niet gelezen heeft: dat kan hier.

Thule kreeg haar duim tussen een deur die haar broertje dicht gooide. Kort samengevat: au au au… We zijn nu een half jaar, diverse spalks en wat fysiotherapie verder, maar hij blijft waarschijnlijk wel wat dikker dan normaal. Gelukkig heeft ze alle functionaliteit weer. Niet de eerste keer dat ze zoveel pech heeft..

Begin juni kreeg ik dan eindelijk zelf mijn eerste vaccinatie. Dat voelde wel als een opluchting. Eindelijk wat basisbescherming. Intussen kondigde ik op social media nog steeds de vaccinatiejaren af, wat me naast dankberichtjes en de door een twitteraar geopperde titel ‘vaccinatieomroeper’ ook gezellige verwensingen opleverde als ‘vacciNazi’. Taalstaat vroeg me zelfs in de uitzending om te praten over deze eh.. creatieve uitspattingen.

Het bleef maar druk met werk, met 1001 zaken regelen met betrekking tot de verkoop van ons huis en de aankoop van het nieuwe huis, maar toch bleef ik op vrijdagochtenden zoveel als kon met Mera naar musea gaan, wat we al een paar jaar deden. Dat was dan weer het enige voordeel van de coronacrisis, dat je in een compleet verlaten Anne Frankhuis rond kunt lopen of eveneens helemaal alleen met zijn tweetjes voor de Nachtwacht staat. Ook fijn in juni: de vroege start van de Tour, met de gele trui voor Mathieu. Maakte ook veel goed dit jaar (maar toen wisten we nog niet van Het Plankje op de Spelen).

1 juli was het dan zo ver: ik werd partner bij Dr2. Een klein feestje dus, in coronatijd. Maar het slechte nieuws diende zich helaas ook al snel weer aan: de aanslag op Peter R de Vries. Net als heel Nederland keek ook ik elke ochtend meteen het nieuws om te kijken of hij het wellicht toch zou redden. Maar helaas.

Begin augustus kregen we de sleutels van ons nieuwe huis, waar nog veel in geklust moest worden. Dat deed vooral mijn vader, zo ongeveer de rest van het jaar. De zonnepanelen werden op het dak gelegd in dezelfde maand dat het IPCC meldde dat een wereldwijde temperatuurstijging van vijf graden Celsius niet eens ondenkbaar was. Omdat het wéér dit jaar redelijk normaal verliep, was dat niet het hele jaar top of mind, maar ook dit jaar waren er natuurlijk weer veel signalen, met enorme overstromingen, zelfs in ons eigen Nederland. En het jaar zou eindigen met een oudjaarsdag waarop wij 15 graden op de thermometer zagen staan. Tja.. :/

Het tapijt van de vorige eigenaren dat nog in ons nieuwe huis leidde tot een extreme allergische reactie van Doke. Dat was nieuw, dat hij allergisch was voor honden (want het tapijt was doordrenkt met hondengeur -en haren). Gelukkig waren we er snel achter wat de oorzaak van zijn niesbuien was. Wel vervelend.

In september kreeg ik oorlog met Whirpool, dat 179 euro vroeg voor de reparatie van het koelkastlampje. De verhalen daarover op Twitter leverden dusdanig veel respons en herkenning op, dat de Consumentenbond me een column aanbood in de Consumentengids. Daarin schrijf ik nu maandelijks over mijn ervaringen als consument, waar ik er nogal veel van heb in zo’n verhuisjaar als nu.

In september overleed ook Bert Cremers, die ik had leren kennen in Rotterdam. Eerder dit jaar overleed ook al Gerrit Sprikkelman en ik had slecht nieuws gekregen over ziektes bij meerdere andere vrienden. Harry van Donge (Bona) bleek ook te zijn overleden, oud-buurman Mekkie overleed aan corona en zowel mijn tante Nel als ome Jan haalden het eind van 2021 niet. Waardeloos.

Inmiddels was de eerste vaccinatieronde afgelopen, dus ik had het weer rustiger. Begin oktober kwam eindelijk de nieuwste James Bond film uit: No Time To Die. Daar had ik naar uitgekeken, want zeker de Daniel Craig Bond films zijn altijd goed. En veel goede films waren er niet uitgekomen in de pandemie. Ik vond het einde zo ontluisterend en de muziek zo goed, dat ik de film nog twee keer helemaal keek in de bios en enkele keren deels. En van de weeromstuit keek ik ook álle 25 Bond films nog maar eens, op chronologische volgorde. Dat krijg je, met teveel vrije tijd, kennelijk. 😉

Doke haalde zijn A-diploma, en later zijn B-diploma. Hij had een gouden jaar, want hij was ook al Buikschuifkampioen geworden in de categorie kinderen tot 8 jaar in Roelofarendsveen. Beat that!

In november begon de boostercampagne. Veel te traag, dus toen iemand vroeg of ik weer geboortejaren om zou gaan roepen besloot ik dat maar weer te doen. Tot zover de net met veel moeite herwonnen vrije tijd. 😉

December bracht de Grote FAPSO-reunie van het Bona, na 25 jaar. En een overstroming in de straat. Alsof we ineens aan een rivier woonden. Uiteraard was er weer de traditionele december-corona-lockdown (zucht). En de stekker ging definitief uit XS4ALL (wat nu echt alleen nog als merknaam bestaat), waarop we ons actiecomité voor behoud van XS4ALL ophieven. De eveneens door ons opgerichte provider Freedom bestaat inmiddels twee jaar, dus gelukkig kunnen klanten en (aardig wat) medewerkers daar nu terecht.

En zo doofde 2021 als een nachtkaars weer uit. Met dus de eerdergenoemde 15 graden en meer dan 16.000 positieve tests op 31 december. Corona en klimaat blijven domineren. Voorzichtig op naar 2022..

Hieronder zoals elk jaar het lijstje hoogte- en dieptepunten, dit keer dus van 2020. De jaaroverzichten van voorgaande jaren kun je vinden door hier te klikken: 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019 en 2020:

In 2021 bezochte landen
01. Duitsland
02. Nederland
03. België
04. Frankrijk

Beste film in de bioscoop
No Time To Die (zie hier alle films die ik dit jaar in de bios zag)

Slechtste film
The Last Duel

Beste Actrice
Hannah Waddingham

Beste Acteur
Daniel Craig

Boeken
Harry Mulisch – Twee Vrouwen
Stephen King – Billy Summers

Sporthelden 
Mathieu van der Poel
Bibian Mentel

Concert
Green Lizard ft. Rudeboy

TV (zie hier de complete lijst series en films die ik thuis zag):
10 Promenade
9 It’s A Sin
9 Even Tot Hier
9 The Handmaid’s Tale
9 Clarkson’s Farm
9 Being James Bond (docu)
9 Skyfall (film)
9 Casino Royale (film)
9 Spectre (film)
8 Goldeneye (film)
8 Exterminate All The Brutes
8 This Is Us
8 Ted Lasso
8 Your Honor
8 Nine Perfect Strangers
8 The White Lotus
8 Palm Springs (film)
8 The Stand
8 In And Of Itself (film)
8 Foundation

Vrouw van het jaar
Angela Merkel

Man van het jaar
Peter R. de Vries

Hoogtepunten
Vakanties ondanks lockdown
Doke’s diploma’s
Iedereen in gezin gezond

Dieptepunten
Overlijdens vrienden en familie
Moord op Peter R de Vries
Het plankje!
Bestorming Capitool

Things I thought I’d never do
Partner worden
Een tweet krijgen van de bedenker van Sledgehammer
Maandenlang vaccinatie-informatie twitteren
Een vrijstaand huis kopen
Gespreksonderwerp zijn in de Taalstaat