Het is 27 april. Vandaag vliegen we terug naar Nederland. Maar dat is pas laat in de avond. Overdag willen we nog naar het strand gaan, om eindelijk even uit te rusten van de lange en vermoeiende reis. Zover komt het echter niet, want Sander blijkt zijn geldriem kwijt te zijn. Rijbewijs, verzekeringskaart, Nederlands en Sierra Leonees geld zijn weg. We zoeken overal, maar hebben geen geluk. We weten tot op de dag van vandaag niet of hij gerold is, of dat hij de riem gewoon verloren is. Laten we het maar op dat laatste houden.
Omdat het lastig zo niet onmogelijk is een nieuw rijbewijs te krijgen zonder aangifte gedaan te hebben bij de politie, besluiten we naar een politiebureau te rijden. Daar moet niet alleen Sander zijn verhaal doen, maar ook ik, als getuige. We zitten naast elkaar, tegenover twee inspecteurs. Voortdurend kunnen we afstemmen wat we zeggen, een hilarische situatie. Ze schrijven alles nauwgezet op, lezen dan het eindresultaat voor en daarna gaan de papieren naar de chief officer. Die leest het ook weer, vult nog allerlei dingen aan, zonder ons gesproken te hebben en daarna moet alles uitgetikt worden. De typistes zijn wegens onafhankelijkheidsdag echter niet aanwezig. Dus rent iemand naar een nabij gelegen politiekantoor om het daar te laten doen. We moeten uren wachten. Buiten het politiebureau staan wat autowrakken, waaronder een Nederlandse bus. Daar dan maar even foto’s maken, leuk. Zelfs hooligans kunnen niet voor elkaar krijgen wat je hier in die bus ziet.
Het is geen verrassing om zo’n Nederlandse bus daar aan te treffen (het bordje ‘Niet praten met de bestuurder’ zat er nog in). Sterker nog, meer dan 75% van alle auto’s die we in Sierra Leone hebben gezien komen uit Nederland. De NL-stickers zitten er overal nog op. Vooral Nissan Sunny’s zie je overal rijden. Ook veel vrachtwagens met Nederlandse bedrijfsnamen. De een ziet er nog verrotter uit dan de ander. Ik noteer een aantal bedrijfsnamen, nieuwsgierig als ik ben of die auto’s gestolen zijn of niet. Gister heb ik zo’n bedrijf gebeld, in Deurne. Zij meldden lachend dat de vrachtwagen waar ik het over had gewoon verkocht is. Stiekem ben ik een beetje verbaasd.
We zitten een uur of vijf bij het politiebureau. Naar het strand gaan lukt niet meer. En de rapportage krijgen we ook niet in handen, want na al dat wachten blijkt de tekst wel uitgetypt te zijn, maar er moet ook nog een stempel op de papieren en die mag maar door 1 persoon worden gezet, en die is onvindbaar. Lekker is dat. Onverrichterzake vertrekken we dan maar richting de veerboot die ons naar het vliegveld zal brengen. MF belooft de aangifte papieren later te faxen. Onderweg zie ik nog een kantoor van Western Union. De slogan valt me op: ‘Safely receive money from abroad’. Niemand die geld kan versturen vanuit Sierra Leone. Mensen ontvangen hier alleen. Terwijl hier in Nederland de tekst zo ongeveer omgekeerd is.
We zijn er echt aan toe om weer naar Nederland te gaan. Dus de rit naar de veerboot is heerlijk: We zijn op weg naar huis. Niet dus, want eenmaal daar horen we tot onze verbijstering dat de vlucht is afgelast. Niemand weet waarom. Ik bel naar Nederland om er achter te komen wat er aan de hand is. Marja en Remco komen in actie en bellen met Londen. Een technisch mankement, vlucht met 16 uur vertraagd. We besluiten om toch maar met de veerboot naar het vliegveld te gaan. Wat moeten we anders? Onderweg maak ik nog wat foto’s van gezonken boten.
Eenmaal op het vliegveld krijgen we te horen dat de informatie klopt. Het vliegtuig zit vast in Londen. We krijgen een overnachting aangeboden in het Airport Hotel. Ik bel weer met Nederland. De vliegtickets van Londen naar Amsterdam moeten worden omgeboekt, evenals de treinreis die ik 5 uur na aankomst in Nederland zou maken. Het lukt allemaal, maar het kost wel 400 euro, die ik -weet ik inmiddels- niet terug kan claimen bij verzekering of vliegmaatschappij. Belachelijk, waar ben je dan voor verzekerd?!
Het Airport Hotel is een heuse cultuurschok. Het is het eerste en enige hotel waar 24 uur per dag water en licht is. Er zijn zelfs warme douches. En een zwembad, een disco, pooltafel en internetcafe. Het eten is prima, maar de mango’s laat ik maar even staan.