Hieronder zometeen een uitgebreid verslag van de laatste dag, eindigend in de chaos bij het Witte Huis. Maar eerst een heel kort filmpje (een minuut) bij het Witte Huis, moet je gewoon zien!
![](http://images.codewarrior.nl/locuta/dnc/dnc12/7.jpg" align="right" hspace=5 vspace=5> 4 november 2008. D-Day. De dag begon met goed nieuws: de Washington Redskins hadden verloren! En de Amerikaanse folklore leert dat wanneer de Redskins aan de vooravond van de verkiezingen verliezen, dat de in het Witte Huis zittende partij dan de presidentsverkiezingen verliest. Kortom: Obama zou gaan winnen. Maar alle voorspellingen ten spijt -inclusief die van de talloze peilingen die Obama een ruime voorsprong gaven-, ik was gewoon nog steeds nerveus, net zoals miljoenen met mij.</p>
<p> Mijn eerste confrontatie met verkiezingsdag was in de metro, waar ongeveer een vijfde van de passagiers ‘s morgens vroeg al een ‘I voted’ sticker op de jas droeg. Ik ontbeet in het Belgacafe, waar ik door de VRT werd geinterviewd over de laatste weken van de campagne. Vervolgens begaf ik me naar een bijeenkomst met een aantal Nederlandse leiders uit de publieke en private sector, waar ik nog veel uitgebreider op de ins en outs van de campagne in ging. Direct daarna nam ik de metro naar het landelijk hoofdkwartier van de Democraten. In de metro raakte ik aan de praat met een man die vertelde ruim twee uur in de rij gestaan te hebben voor de stembus. Maar het gaf niets, zei hij, want de sfeer was goed en hij had het er wel voor over om een paar uur in de rij te staan om eindelijk George Bush uit het Witte Huis te schoppen (zoals hij dat zelf uitdrukte). </p>
<p> Een journalist van Radio Rijnmond vroeg zich af waarom Obama zo ontzettend lang draalde met het uitbrengen van zijn stem. Ik legde uit dat hij dat expres deed, om er voor te zorgen dat hij zo lang mogelijk het nieuws op televisie beheerste. Ook Bill en Hillary Clinton hadden om diezelfde reden eerder op de ochtend al de tijd genomen om hun stem uit te brengen. </p>
<p> Bij de DNC waren vrijwel alle stafmedewerkers afwezig, maar alle werkplekken waren toch bezet. Er waren vrijwilligers naar binnen gehaald om telefoontjes te plegen naar geregistreerde Democraten, met de vraag of ze al gestemd hadden. De campagne ging tot het allerlaatste moment door. De beveiliging van het gebouw was ondertussen flink opgevoerd. Met het hoofd techniek van de DNC regelde ik dat ik in de tv-studio mocht gaan zitten om een live verbinding met de Rotterdamse Schouwburg op te zetten, waar 200 Nederlanders de ontwikkelingen in de VS op de voet volgden. </p>
<p> Direct daarna rende ik wederom de deur uit, dit keer op weg naar de NOS studio. Op weg daar naartoe kwam ik langs het hoofdkantoor van de Republikeinen, waar tientallen medewerkers buiten stonden te niksen, en erg chagrijnig keken (let wel, dit was midden op de dag, ver voordat de eerste uitslagen binnen kwamen). Ik hield me in en probeerde met neutrale blik langs te fietsen, maar rolde uiteindelijk bijna van mijn fiets van het lachen toen een sjiek geklede man van een jaar of vijftig ineens met een hoog stemmetje ‘looooosers’ naar de groep riep. Het was zo een gek moment, zo onverwacht. <img decoding=)
Tijdens het radio-interview met de NOS zat ik alleen maar ongeduldig op de vier tv-schermen van Ron Linker te kijken om te zien of er al uitslagen bekend waren. Toen de stand later op de avond 207 was, besloot ik om naar het Mayflower hotel te gaan, waar de Democratische partij haar grote verkiezingsfeest had georganiseerd. Iedereen die niet naar Chicago was, zat hier in een balzaal die met 1500 man aan alle kanten uitpuilde. Ik kwam er tal van collega's tegen en liep vlak voor elf uur ineens tegen Wim Kok aan, die helemaal vooraan in de zaal zat. Ik vertelde hem om 22:59 uur dat Californie om stipt 23:00 uur “gecalled' zou worden, en dat er dan ook direct wat andere uitslagen bekend zouden worden waardoor we de kritieke grens van 270 kiesmannen zouden overschrijden. Ik vertelde het allemaal met het idee dat ik niet volledig uit mijn dak zou gaan zodra dat zou gebeuren, want ik wist immers dat het zou gebeuren. Maar toen nog geen tien seconden later het getal 284 in beeld kwam, ging ik net als de rest van de zaal compleet door het dak. Wat een fantastisch gevoel, wat een ontlading, wat een emotie… “We took it back!', “We did it!', “No more years!', waren enkele van de kreten die ik om me heen hoorde.
“President-elect Barack Obama' stond er in beeld. Ik sprak de woorden hardop uit en herhaalde ze drie keer. De derde keer liet ik het woord “elect' weg. President Barack Obama. Vol ongeloof schudde ik mijn hoofd. Voor de vijfde keer in evenzovele minuten bracht MSNBC Jesse Jackson in beeld, die in tranen naar de uitslag keek vanuit Grant Park in Chicago. Toen ik me realiseerde waarom hij huilde, kreeg ik het bijna ook even te kwaad. Wat een strijd had Obama geleverd, wat een ongelooflijke strijd.
McCain's speech werd positief ontvangen, maar er werd luid boe geroepen toen de Republikein zijn vice-presidentskandidaat Sarah Palin bedankte. Er was wel respect voor John McCain zelf, maar niet voor de gouverneur uit Alaska. Obama's speech werd door ons net zo luidruchting met applaus onderbroken als door de honderdduizenden in Chicago. Na zijn speech verlieten we het hotel. Eenmaal buiten liepen we een surrealistische werkelijkheid in. Overal toeterende auto's, mensen met Obama vlaggen op daken van auto's, groepen mensen zingend en dansend op elke straathoek, overal gejuich (Yes we can! Yes we did!) en willekeurige vreemdelingen die high fives uitdeelden. Langzaam baanden we ons een weg naar 1600 Pennsylvania Avenue, waar duizenden mensen zich verzameld hadden voor de ingang van het Witte Huis. De gekte was er compleet, acht jaar Bush werd door de menigte afgeschud. “We took it back!' werd er geroepen, net als “Hey Bush, get the hell out of our White House!' Er waren mensen met Obama maskers, met kartonnen cutouts, ballonnen, Amerikaanse vlaggen, en borden met teksten als “Why wait, evict Bush now'. Het was, al met al, alsof het Nederlands elftal de WK-finale van Duitsland had gewonnen.
Een paar vrienden uit Canada, China en Engeland meldden zich bij me. Jon vertelde me dat ze eerder op de avond een hotel binnen waren gelopen waar een grote groep mensen naar het verloop van de avond keek op een groot scherm. Toen er een staat voor Obama werd gecalled, juichten ze. Maar de rest van de zaal bleef stil, en iemand sprak hem boos toe: ‘Are you kidding?’ waarop Jon zei: ‘Hey, Obama just won a state, we can cheer here in America right?’ De man antwoordde: ‘This is not America, this is the Republican party.’ Ze bleken dus bij de verkiezingsavond van de RNC te zijn. De quote van de Republikein was natuurlijk hilarisch…
Het feest ging de hele nacht door. Rond een uur of zes ‘s morgens toverde ik mijn laptop tevoorschijn om mijn mail te checken. Ik bleek honderden mails te hebben van bekenden en onbekenden die me feliciteerden met de overwinning. Een leuke verrassing. Jorg stuurde het leukste bericht, per sms: ‘Obama heeft gewonnen! In drie sets: 6-2, 6-3 en 7-5!’
Zonder slaap begaf ik me om acht uur “s morgens naar het treinstation, want ik moest naar New York. Een dakloze vrouw kwam me tegemoet: “Do you have some change
?' vroeg ze.
“Some?' vroeg ik lachtend, terwijl ik mijn geld opzocht. “We've got lots of change now!'
In de trein naar New York keek ik een aflevering van the West Wing. De acting president van Amerika, Josiah Bartlet, sprak voor de zoveelste keer de historische woorden: ‘What’s next?’
Hieronder de beste cartoon van de volgende ochtend:
