Ik ben vandaag precies acht maanden zwanger. Nog één maand te gaan. We zitten nu dus op dik 35 weken, lees: nog 4 weken en 3 dagen te gaan. Althans, als de baby exact op de uitgerekende datum komt. Dat schijnt maar in 4 procent van de gevallen te gebeuren. Alles tussen de 37 en 42 weken wordt als normaal beschouwd. Ik vind het allemaal best, als het maar niet richting die 42 gaat, want het begint nu toch wel weer serieus vervelend te worden.Ik heb vooral erg veel pijn direct rechts onder mijn borstkas. Of dat iets met gal, lever of ribben is, is onduidelijk. Het enige wat ik weet, is dat ik niet meer kan zitten van de pijn soms. Maar het wisselt heel erg: de ene keer heb ik er wel last van, dan weer niet. Nu weer wel helaas: lig dus op de bank terwijl ik dit tik.
Ik zit inmiddels in mijn laatste werkweek voor ik met zwangerschapsverlof ga. Voor de mensen die dat niet weten: je mag op z’n vroegst zes weken voor je uitgerekende datum met verlof, en op z’n laatst vier weken van tevoren. Kortom: je hebt twee weken speling. Ik heb zelf gekozen voor vier weken, zodat ik ná de geboorte van de baby nog zoveel mogelijk verlof over heb (in totaal is dat 16 weken). Na donderdag ben ik dus thuis. Geen idee wat ik ga doen. Als iemand zich verveelt: kom gerust buurten. 🙂
Mijn vorige zwangerschapsblog is alweer twee maanden oud, eens zien wat er samen te vatten is over die periode. Ten eerste de foto’s maar even benoemen. De foto links is ongeveer 3,5 maand oud, de foto rechts is van vandaag. Zoek de verschillen… in de laatste maand schijnt een baby nog ongeveer een kilo aan te komen, waarmee die van ons op rond de 3500 gram zou moeten uitkomen. Ben benieuwd of dat klopt.
Twee maanden geleden had ik veel last van allerlei kwaaltjes. Dat is eigenlijk nooit echt weg geweest, de hele zwangerschap heeft zich gekenmerkt door pijn, vermoeidheid en alles wat daar mee te maken heeft. Waar ik géén last van heb gehad is gek eetgedrag. Ook ben ik niet extreem veel aangekomen: 11,2 kilo tot dusverre. Gemiddeld komen vrouwen ongeveer 12 kilo aan in hun hele zwangerschap.
Zo’n anderhalve maand geleden kreeg ik serieus last van mijn bekken. Gelukkig wist ik me nog wat oefeningen te herinneren uit mijn herniatijd, en die bleken te helpen. Na een paar dagen nauwelijks kunnen bewegen, was ik daar dus al vrij vlot weer van af. Ook gingen we rond die tijd voor de laatste keer op vakantie: een week fietsen in Italië. Althans: Geert ging fietsen met de andere fietsers van de schaatsclub, ik reed één van de begeleidende busjes. Dat was erg zwaar, ik was telkens rond het middaguur al op, maar ja: tot een uur of vijf waren we elke dag wel onderweg. De avonden waren derhalve erg kort: eten en naar bed.
Elke drie weken moest ik me melden bij de verloskundige. Die checkt dan de bloeddruk van de moeder en de hartslag van de baby. Ons 1-na-laatste bezoek vond ik tamelijk hilarisch, want de keer daarvoor had ik erge last gehad van mijn buik nadat de verloskundige er best hard op had gedrukt, dus dit keer gaf Geert een niet mis te verstane waarschuwing dat de verloskundige héél voorzichtig moest zijn. Dat deed hij kennelijk op zo’n toon dat ze me nauwelijks meer durfde aan te raken, haha. Toch vond ze de hartslag van de baby zonder problemen. Die was telkens prima, net als mijn bloeddruk. Momenteel moet ik elke twee weken langs omdat uur U dichterbij komt, maar die bezoeken verlopen vooralsnog hetzelfde als de eerdere.
Bij zeven maanden kregen we nog een laatste echo. Daarbij was de baby al zo groot, dat je het volledige lichaam al niet eens meer op één foto kunt zien. Dat was wel jammer. Het was wel fijn om te horen dat alles er nog steeds prima uit ziet.
Nog eens een week later kreeg ik last van zuur in mijn keel. Bij een zwangerschap gaat de slokdarm trager werken en daardoor kun je makkelijk last krijgen van zuur. Sinds een week of drie heb ik daar vrijwel dagelijks last van. Erg irritant, maar Rennies en dergelijke werken helaas niet. Meh.
Al met al ging het wel aardig de laatste maanden. Ik kon gewoon werken, we zijn nog redelijk vaak buiten de deur geweest (als je 1 a 2 keer per week veel noemt althans) en ik slaap over het algemeen redelijk goed, enkele uitzonderingen daargelaten. Het blijft wel zwaar, vrouwen die zeggen dat hun zwangerschap de mooiste tijd van hun leven is geweest, daar snap ik helaas niets van…
We hebben inmiddels ook nog allerlei spullen aangeschaft. Wat héb je stiekem toch veel nodig! Een box, een boxkleed, broekjes, rompertjes, shirtjes, luiers, sokken, hoedjes, wandelwagen, maxi cosi, wieg, matras, matrasjes, lakens, talkpoeder, flesjes, hydrofiele luiers, thermometer, kraampakket, dekens, kolfapparatuur, de lijst is lang… we hebben op drie dingen na nu alles. Denken we. 🙂
Verder heb ik geen zwangerschapscursusdingen gedaan. Bij zwangerschapsyoga schijn je vooral te leren hoe je met je ademhaling hyperventileren voorkomt en ik weet al hoe dat moet. Zwangerschapsgym heb ik één keer gedaan, maar dat was zo intensief dat ik na vijf minuten al spierpijn had, en toen niemand de moeite nam om uit te leggen waarom je bepaalde oefeningen aan het doen was, had ik het eigenlijk wel weer gezien. Dus zwem ik nu semi-regelmatig met Geert. We doen een halfslachtige poging alle zwembaden van Rotterdam af te gaan.
Geert is zich intussen aan het ontpoppen als een super betrokken papa-in-spe. Ik hoef maar half zielig te kijken of hij rent al weer naar beneden om eten of drinken voor me te halen. Of hij tilt me omhoog van de bank als ik weer eens niet weet hoe ik zonder mijn pijnlijke buikspieren te gebruiken op een andere manier op zou willen staan. Hij maakt het allemaal wel een stuk draaglijker op deze manier.
Nu maar hopen op een gezond kindje, dat is toch het belangrijkste. Acht maanden, and counting…