Maandag las in één keer 250 bladzijden van Stephen Kings' boek “Cell'. En daarna was het boek uit. In het boek draait driekwart van de mensheid na het horen van een speciale “pulse' op hun mobiele telefoon door en pleegt zelfmoord of gaat zelf mensen vermoorden. Een bizar verhaal, typisch King, en na afloop dacht ik: veel gekker kan het niet worden vandaag. Dat kon dus wel.
We waren 's avonds namelijk uitgenodigd voor een feestje door de eerstejaars van de Chinese Foreign Language Studies van Shanxi University. Dus wij Hollanders dachten: muziek en drank. Wij dachten verkeerd.
Toen we -een kwartier te laat- bij het gebouw waar het feest was aankwamen, werden we tot onze grote verbazing verwelkomd door een zaal met ongeveer 120 Chinese studenten, die keurig achter lestafels zaten en… begonnen te applaudiseren toen we binnen kwamen. Ik voelde me ongelooflijk gegeneerd. Applaus krijgen omdat je Nederlander bent….?
Maar de avond was nog jong! Er kwam nog veel meer…
Er was geen drank, maar wel waren er talloze optredens van Chinese jongens (terwijl de zaal voor meer dan 90 procent uit meisjes bestond) die onversterkt en zonder enige begeleiding liedjes gingen zingen. Ik voelde me net een Idols-jurylid. Het was maar goed dat Henk Jan Smits en Jerney Kaagman er niet waren, want hoe enthousiast ze ook waren, de meeste Chinezen konden echt niet zingen.
Na de eerste liedjes werden wij ineens uitgenodigd om ook iets te doen. Voor ik het wist repte de hele groep zich naar het podium om het Wilhelmus te zingen. Ik voelde me langzaam wegzakken in de geruststellende gedachte dat deze surrealistische droom snel op zou houden. Veel vreemder en vager kon het toch niet worden?
Maar ik had geen rekening gehouden met Twister. En het doorfluisteren van Chinese, Engelse en Nederlandse zinnetjes om te kijken wat er aan het eind uit kwam. En met het Japanse dansje van een drietal Chinese meisjes. En met onze eigen Wouter, die Auld Lang Syne (The Duke Of Bucclugh's Tune- 1687) toeschreef aan een Nederlandse componist. En met de Chinese jongen die een liedje ging zingen en met zijn hand deed alsof hij een microfoon vast had omdat hij anders niet kon zingen.
(En dit alles speelde zich af op een universiteit… Ik heb het over mensen die allemaal minimaal 18 waren… China zit wat dat betreft toch heel anders in elkaar dan Nederland)
Maar vooral had ik geen rekening gehouden met wat er na de laatste, onversterkte en voortdurend door gepraat onderbroken act kwam. Namelijk: de oproep om met zijn allen te gaan dansen. Op muziek die door de brakste geluidsinstallatie aller tijden moest komen. Volumestand drie ongeveer. Dus sprong iedereen de dansvloer op, de Nederlanders als eerste. En daarna kwam mijn Grootste Angst van de avond uit: de polonaise werd ingezet.
En net toen ik dacht dat het echt niet erger kon worden, was hij daar dan toch…
De vogeltjesdans.
(help)