Het einde komt nu echt snel in zicht. Vanuit Nederland komen er al voorzichtige berichten om afspraken te maken voor wanneer ik weer terug ben en hier maak ik afspraken om gedag te zeggen tegen mijn vrienden hier. Zaterdag hebben we een groot afscheidsfeest, waarvoor Maher zelfs over komt vliegen vanuit Londen! Zondag sluiten we in stijl af met een groot diner in een heel erg leuk, trendy Mediterraans restaurant in de binnenstad (Cedars), waar ik gisteravond bij de twee Libanese eigenaren een korting van 20% heb bedongen voor iedereen. Tja, je bent Hollander of je bent het niet. En met (tot nu toe) 53 mensen die zondag bij ze komen eten mag een beetje korting ook wel.
Maar voordat het feestweekend begint moet ik eerst nog flink aan de bak voor mijn studie. Morgen om 19.00 uur heb ik een tentamen waar ik praktisch alles nog voor moet doen en daarna heb ik donderdag om het tentamen van vrijdagochtend 09.00 uur voor te bereiden. Na het feestweekend moet ik nog een take home tentamen schrijven van 12 bladzijdes, wat me waarschijnlijk minstens twee dagen gaat kosten. En daarna vertrek ik al vrij direct uit Ottawa. Balen dus.
Ik had vandaag natuurlijk moeten leren voor mijn tentamens, maar het is hier nog steeds zulk belachelijk mooi weer dat daar helemaal niets van terecht komt. Vanmorgen heb ik twee uur in de bibliotheek gezeten om wat artikelen door te lezen, maar dat was het. Daarna ben ik de stad in gegaan om samen met een docente van me (Mary Francoli) bij het vragenuurtje van het parlement te gaan kijken. Dat was een -hoe zal ik dit eens netjes uitdrukken- chaotische aangelegenheid. Net als in Engeland regeringspartijen en oppositie tegenover elkaar, en dan lekker gaan schreeuwen als iemand van de andere partij aan het woord is. Premier Paul Martin was er helaas niet, omdat die andere (internationale) verplichtingen had, maar verder zat de zaal zo goed als vol. De oppositie was uiteraard bezig om de poten onder de stoel van Martin weg te zagen ‘Where is he? Is he hiding from us?’ en iemand van de regeringscoalitie kwam halverwege het debat met de volgende geweldige opmerking: ‘The prime minister of Canada always tells the truth’.
Inhoudelijk ging het niet echt ergens over. Met name het eerste half uur voordat het officiële vragenuur begon was erg apart. Allerlei parlementsleden die statements verkondigden over allerlei geweldige daden van nog geweldigere mensen, of met veel omhaal vertelden dat ze het zo ontzettend leuk vonden dat er een nieuwe paus was gekozen. Allemaal retoriek en symboliek. Niemand die naar ze luisterde, maar op deze manier kunnen ze in ieder geval aan hun achterban vertellen dat ze voor hun zaak gestreden hebben. Niet dat het in het vragenuurtje veel beter was. Niet dat het er in Nederland of waar dan ook anders aan toegaat. Politiek is nu eenmaal een hoop omhaal van woorden, veel symboliek, veel retoriek, en als puntje bij paaltje moet komen -om maar even een uitdrukking te verbasteren- dan kijkt de regerende partij de oppositie eens diep in de ogen, en begint dan keihard te lachen. ‘We have got the power.’ Dat idee.
Maar serieus, soms komt er natuurlijk ook wel iets zinnigs uit, uit al dat politieke gekonkel. Al met al doet Canada het best aardig op het wereldtoneel. Vind ik.
Na nog een kort bezoek aan de Senaat, waar volgens Mary een discussie aan de gang was die al vijf jaar sleepte, namelijk of de gegevens op belastingformulieren die burgers nu invullen over 92 jaar openbaar gemaakt mogen worden en zo ja, of ze daar dan middels het opt-in of het opt-out principe toestemming voor moeten geven, vertrok ik weer richting Carleton. En al snel daarna naar restaurant Montana waar we met ons voetbalteam nog even een overwinningsetentje hadden.
Eenmaal terug op de uni deed ik nog veel meer ontzettend belangrijke dingen, zoals The Amazing Race kijken (Meredith en Gretchen zitten er nog steed in, jipppie!), Star Trek DS9 aanzetten, een discussie aangaan over de vraag of Canada wel of niet deel uit moet gaan maken van de VS (natuurlijk niet, zijn jullie gek geworden!!), een aardbeien-yoghurt combi halen waar maar liefst nul aardbeien in bleken te zitten en dit blog updaten. Kortom: ik heb weer lang en uitgebreid aan mijn studie gewerkt vandaag… Als het zich maar niet wreekt op mijn tentamen morgen, maar ik ben bang dat dat wel gaat gebeuren… And I will have only myself to blame. Or… Blame Canada!! 🙂
Morgen zal ik overigens jullie vragen beantwoorden (zie vorige entry). Wees gerust Remco. 🙂