En toen verlieten we Houma. En dus Er Dan, Dan Dan, Jun Jun, Heng Heng, Xiao Ai, Shuai Shuai, Yao Yao, Peng Peng, Wen Wen, Xin Xin, Yuan Yuan, Tian Yi, Na Na, Mingda, Liang Liang, Jiao Jiao en alle andere kinderen die ik de afgelopen weken heb leren kennen. Renshi nimen dou, hen gaoxing. Xiexie, wo wei nimen diao ao!

De weg naar Xian, een grotere stad op 367 km ten zuiden van Houma was grappig. Af en toe stonden er borden met Engelstalgie tekst. Maar het Engels zijn ze hier nog steeds niet meester, dus lazen we: ‘No drunken dining’ en ‘Do not drive online’. In beide gevallen was ik helaas te laat met mijn camera. Xian zelf was uiteindelijk verbijsterend. We kwamen een andere wereld, een ander China binnen. Xian is een rijke, moderne, westerse stad, met enkele miljoenen inwoners. Straten zonder gaten, een ‘supermarkt’ om de hoek van het hostel dat er net zo luxe uit ziet als Lafayette (een en al marmer) en alles even mooi en groen en modern. Het hostel zelf is Hostelling International, dezelfde keten waar ik vorig jaar in Amerika en Canada ook gebruik van heb gemaakt. Het stikt hier dan ook van de buitenlandse toeristen. Ik voel me er heel ongemakkelijk door, na twee maanden zonder buitenlanders in China gezeten te hebben.

We kwamen twee uur te laat in Xian aan en ik, Jiao Ping en Isaac gingen dus snel door naar het weeshuis waar Isaac ons zoveel over had verteld. Het was drie kwartier met de taxi (zo groot is Xian dus) en toen we aankwamen stokte mijn adem. Wat een wereld van verschil. Een grote marmeren poort wachtte ons op en daarachter lag een prachtig park met een speeltuin en een … roze kasteel. Het weeshuis. We gingen naar binnen en moesten naar de derde verdieping, via marmeren trappen die glommen van schoonheid. Eenmaal op de derde verdieping voelde ik me pas echt vervreemd.

In de eerste kamer die we binnen kwamen lagen de babies. Een stuk of tien, waarvan er drie nog geen twintig dagen oud waren. Klein en teer, en twee van hen met hazelip. Een baby van vier maanden oud met een hazelip tilde ik op, omdat hij huilde. Hij was meteen stil. En toen ik een foto van hem maakte en het schermpje liet zien, wees hij tot mijn verbijstering zichzelf aan. Vier maanden oud! Ik herhaalde dat kunstje met weer hetzelfde resultaat. Een zuster zei dat dit een erg slimme baby was. So I noticed!

In de volgende kamer zaten de kinderen van een jaar of drie oud. Veel van hen met geopereerde hazelippen. Opvallend daarbij was wel dat ik de meeste operaties minder geslaagd vond. Het was gefixed, maar niet echt netjes. Nog een kamer verder zaten de oudere kinderen. De meesten mentaal gehandicapt, veel ook fysiek. Maar wat was alles schoon en netjes en wat waren de kinderen gedisciplineerd en vrolijk en bij de les, hoe gehandicapt ze ook waren!

Ook zaten er in elke kamer veel zusters, allemaal professionals die de kinderen les geven en verzorgen. De kamers zelf bevatten alles wat er maar nodig kan zijn. Een mooie badkamer, leuk en goed speelgoed, medische apparatuur, hypermoderne rolstoelen, wandelwagens, speelmatten, goede bedden, mooie kleren, schone wc’s, etc. etc… Het was verbijsterend, zo een verschil met Houma. Hier hadden ze geld. En niet zo een beetje ook!

Het verhaal was als volgt: twaalf jaar geleden was dit Christelijke weeshuis gestart, opgericht en gefinancierd door de English Language Association. Nu zijn er ook sponsors als de Rotary, zoals die in Hong Kong en Australie. Sinds het begin hebben ze 350 kinderen gehad. Gemiddeld elke twee weken wordt er een kind geadopteerd, vrijwel altijd door buitenlanders. Er lag ook een map met foto’s van Nederlandse adoptie-ouders die foto’s hadden gestuurd van hoe het met hun kind ging. Zodra er twee kinderen weg zijn, komen er twee bij van het overheidsweeshuis dat op de eerste en tweede verdieping van hetzelfde gebouw zit. Dus wilde ik graag dat weeshuis ook zien. En dan krijg je CHINA.

Want eerst hoorden we dat we weer naar buiten, naar the gate toe moesten om een briefje te halen zodat we op de andere verdiepingen naar binnen konden. Eenmaal daar zei de concierge (!) dat we niet naar binnen mochten. Maar we hebben toestemming, zei ik. De concierge vond van niet. Einde verhaal. En daar sta je dan. Ineens stonden we op de bus te wachten, in plaats van dat we naar binnen mochten.

Eigenlijk mocht ik ook geen foto’s maken in het weeshuis, omdat het in hetzelfde gebouw als het overheidsweeshuis zat, maar dat heb ik dus gewoon wel gedaan (ook omdat een medewerkster zei dat het mocht toen ik er naar vroeg?!). Dus heb ik een aantal foto’s en filmpjes. Beetje slechte kwaliteit, omdat ik elke keer het gevoel had dat ik toch min of meer stiekem moest klikken…

FILMPJES:
01. De mentaal gehandicapten
03.