Gepubliceerd in: Het Financieele Dagblad Door: Kirsten Verdel
Kirsten Verdel
Your email address will not be published. Required fields are marked *
Comment *
Name *
Email *
Website
![](http://images.codewarrior.nl/locuta/fd/fd20080503klein.jpg" align="right" hspace=5 vspace=5/> Het gaat de laatste weken in de campagne eigenlijk maar over een ding: de supergedelegeerden. Deze groep van 796 leden kan van doorslaggevende betekenis zijn op de Democratische Conventie in augustus in Denver, waar formeel wordt bepaald wie de Democratische kandidaat voor het presidentschap wordt. De stem van een supergedelegeerde telt even zwaar als die van 10.000 gewone kiezers. Maar wie zijn die supergedelegeerden nu eigenlijk? En op wie gaan ze stemmen? </p>
<p> Ongeveer de helft van de supergedelegeerden bestaat uit mensen die ergens voor zijn gekozen. Het gaat om 28 gouverneurs, 234 leden van het huis van afgevaardigden, 49 senatoren en een flink aantal burgemeesters en andere gekozen <i>officials</i>. Wat de meesten met elkaar gemeen hebben, is dat ze graag in hun functie herkozen willen worden. Als zij straks op de conventie de vraag voorgelegd krijgen of ze hun stem uit willen brengen op Hillary Clinton of Barack Obama, dan is de kans bijna 100% dat ze kiezen voor de persoon die in hun mandaatgebied bij de voorverkiezingen de voorkeur kreeg van de ‘gewone’ kiezer. Door het tegenovergestelde te doen zou de supergedelegeerde in kwestie immers zijn of haar achterban tegen zich in het harnas jagen, waarmee een eventuele herverkiezing op losse schroeven komt</p>
<p> Er wordt wel eens gezegd dat de Verenigde Staten 535 politieke partijen kent: de 435 leden van het Huis van Afgevaardigden en de honderd senatoren, die allemaal dag in dag uit bezig zijn met fondsenwerving voor hun herverkiezing. Senatoren gaan bijvoorbeeld elke zes jaar op voor herverkiezing. </p>
<p> De niet gekozen supergedelegeerden bestaan uit meer dan vierhonderd partijbonzen van de Democratic National Committee, zoals de landelijke organisatie van de Democraten formeel heet. Bij hen staat niet herverkiezing voorop, maar de vraag wie straks de beste kans zal hebben om het Witte Huis binnen te slepen voor de Democraten. Dat lijkt een simpele vraag, maar de praktijk wijst anders uit. Stel dat Obama in de voorverkiezingen de meeste staten binnen weet te slepen, maar dat peilingen uitwijzen dat Clinton een betere kans zou hebben om McCain te verslaan. Kunnen de supergedelegeerden dan zomaar voor Clinton kiezen? </p>
<p> Dat zou een ramp zijn. De talloze aanhangers van Obama zouden voor een groot deel woedend afhaken en helemaal niet meer stemmen. Of zelfs voor McCain kiezen. De zwarte achterban van de partij zou zich massaal gekleineerd voelen en de Democratische partij waarschijnlijk de rug toekeren. Kortom: de partij zou in puin liggen. </p>
<p> Niets is eenvoudig in deze campagne. Op dit moment heeft Obama een voorsprong van ongeveer 140 ‘gewone’ gedelegeerden, die hij gewonnen heeft in de voorverkiezingen tot nu toe. Qua supergedelegeerden gaat de strijd tussen hem en Clinton gelijk op. Beiden hebben rond de 250 ‘endorsements’ ontvangen. Dat betekent dus dat er nog bijna driehonderd supergedelegeerden zijn die hun steun nog niet aan een van de kandidaten hebben toegekend. </p>
<p> Veel supergedelegeerden wachten af wat er in de laatste voorverkiezingen gaat gebeuren. ‘Laat de kiezers eerst spreken’, is het argument dat zij gebruiken om hun uitstel te verklaren. Formeel gezien hoeven ze pas op 27 augustus hun keuze bekend te maken. Maar partijvoorzitter Howard Dean heeft al meerdere malen aangegeven dat hij wil dat de supergedelegeerden hun voorkeur direct na de laatste voorverkiezing op 3 juni bekend maken. Hij is bang dat de partij anders alsnog verscheurd wordt door de almaar voortslepende strijd. Zijn oproepen worden de laatste weken dan ook steeds indringender. </p>
<p>De vraag is of de supergelegeerden gevoelig zijn voor zijn oproep. Beseffen ze wel voldoende wat er op het spel staat?</p>
</div>
<div style=)