Ik heb de afgelopen weken weer een aantal films in de bios gezien. Hieronder alles dat ik vanaf 12 juli heb gezien. Meer dan ik dacht.

Aanraders:

CSNY: Deja Vu – Documentaire over Crosby, Stills, Nash en Neil Young’s Freedom of Speech tour. Nadat ze dertig jaar geleden tegen de oorlog in Vietnam streden, zijn de vier heren nu weer in het zadel geklommen om zich in nieuwe nummers te beklagen over de oorlog in Irak. Beste songtitel: ‘Impeach the president’. I rest my case. Geweldige docu, met soms ontluisterende verhalen van jonge Irak-veteranen.

Dark Knight – De nieuwe Batman film. Vreselijk gehyped, maar met reden, want het is gewoon een hele goede film. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik de vorige net iets beter vond. De nieuwe heeft iets teveel rare sprongetjes in het verhaal.

Wanted – Soms hoor je iets anders over Brangelina dan alleen maar verhalen over de twins. Soms acteren ze ook nog! Angelina Jolie doet het erg leuk in deze bovennatuurlijke actiefilm, die een geweldige adrenalinerush is, met goed plot!

Gonzo – Een absoluut FANTASTISCHE documentaire over het leven van Hunter S. Thompson, bekend van Fear and Loathing in Las Vegas. Zelden zul je zo een excentriek karakter tegenkomen, laat staan zo een geweldige documentaire over zijn leven zien. Hele goede muziek, fascinerende verhalen (verteld door onder andere Jimmy Carter en Pat Buchanan) en met Johnny Depp als voice-over… wat wil een mens nog meer?

Wall-E – De nieuwe Pixar/Disney productie. Charming, bijna revolutionair in benadering. Gewoon erg leuk.

The Wackness – Een jaren ’90 over drugs, leven en eenzaamheid. Ben Kingsley is geweldig.

Hellboy II – Van de maker van Pan’s Labyrinth. Need I say more? Ja? Oke, welnu, na Hellboy I, wat al een visueel spektakel was, is nu ook Hellboy II een underground culthit. Vreemde karakters en wezens die uit een fantastywereld lijken te komen, maar in onze eigen wereld leven. Een soort cross-over met donkere, sarcastische humor. Heerlijk.

Edges of heaven – Duits-Turkse film over twee families die onlosmakelijk met elkaar verbonden worden door onbedoeld geweld, een vrijheidsstrijd en zucht naar kennis. Alleen het einde is wat abrupt.

Stepbrothers – Ik had me voorgenomen deze film niks te vinden, want in de hoofdrollen kun je John C Reilly en Will Ferrell vinden, waar ik niks mee heb. Maar de film bleek aanstekelijk grappig te zijn, ook al was alles heel voorspelbaar. Ik heb serieus moeten lachen.

Viel een beetje tegen:

Mongol – Film over het leven van Dzhengis Khan. Veel visueel geweld, een beetje plot, maar uiteindelijk kan ik me er na twee weken al bijna niks meer van herinneren.

X-Files 2: I Want To Believe – De nieuwe X-Files film is niet veel meer dan een lange aflevering van de serie, maar dan dus tien jaar later. Het enige echt hele leuke fragment is wanneer Scully en Mulder in een FBI-gebouw in een gang moeten wachten en daar een portret van Bush zien hangen. De camera zoemt in op de foto, en je hoort dan ineens de X-Files tune, je weet wel, dat geluid dat ze alleen laten horen als er echt iets HEEL erg engs te zien is…

Hancock – Will Smith staat altijd garant voor kassucces. Al zijn films brachten meer dan 100 miljoen dollar op. Hancock was geen uitzondering, maar is wel wat traag. Nog best leuk vermaak, maar voor Will’s doen wat magertjes.

Journey To The Center Of The Earth – Een 3D film. Yeah. Jippie. Enzo. Als je slap familievermaak zoekt dat in een popcorn wrapper wordt aangeleverd, then this is it. 13 uit een dozijn film die best ok is als je je te pletter verveelt. Maar anders… Ik bedoel: hij is niet slecht, maar als je -zoals ik- absurd vaak naar de film gaat, dan word je hier echt niet meer wild van.

Encounters At The End Of The World – Film over het leven op Antarctica. Niet alleen het dierenleven, maar ook het mensenleven, op en onder het ijs. De maker denkt Jacques Cousteau te zijn, maar guess what: he isn’t. De film is een samenraapsel van beelden en verhalen, met contradicties (zoals de aankondiging dat hij het NIET over pinguins gaat hebben, wat hij vervolgens toch uitgebreid doet) en een chronisch gebrek aan een rode draad.

Eh…

Mamma Mia – Dit is natuurlijk zo een film waar ik helemaal niet heen mocht, want eng! Maar stiekem was het best leuk om Pierce Brosnan te zien en horen zingen. 🙂