De formatiebesprekingen zijn nu een tijdje bezig. En zoals verwacht klikt het bepaald niet tussen CDA en SP. Ik heb er zelf een hard hoofd in dat dat ooit gaat lukken. Ik vind het erg opvallend in het formatieproces dat Balkenende lijkt te denken dat hij -en hij alleen- de verkiezingen heeft gewonnen en dus kan bepalen wat er nu gebeurt. Hij was dan ook verbijsterd toen ‘een toevallig kamermeerderheid’ zomaar de motie over het voorlopig stopzetten van uitzettingen van asielzoekers aannam. Het is me toch wat, een Tweede Kamer die zomaar een democratisch besluit neemt. Waar moet het heen met dit land!

En inderdaad absurd, zo’n motie. CDA en VVD zeiden uiteraard terecht dat een generaal pardon (waar de motie overigens helemaal niet over ging) niet eerlijk zou zijn ten opzichte van al die asielzoekers die inmiddels al wel uit Nederland weg zijn. Ik vind dan ook dat het verbod op de doodstraf ook teruggedraaid moet worden, want dat is immers niet eerlijk voor mensen die gedood zijn voordat de doodstraf werd verboden. En vrouwen mogen niet langer stemmen, want 100 jaar geleden mocht dat ook niet. Stemrecht voor vrouwen nu zou oneerlijk zijn ten opzichte van de vrouwen die toen leefden en niet mochten stemmen. Weet u wat, draait u alle wetten maar terug.

Ook opvallend -en wat mij betreft enigszins ontluisterend- was de reactie van VVD-Kamerlid Frans Weekers op een aan hem getoonde asielzoekerszaak. Een gezin uit Azerbeidzjan vertelde voor de camera in enorme spanning en stress te leven over of de vraag of ze mogen blijven of niet. Ze zijn al ruim langer dan vijf jaar in afwachting op een definitief oordeel, vallen dus onder de groep waar het generaal pardon voor zou moeten gelden en willen gewoon hun leven op kunnen bouwen. Het pakweg 10-jarige zoontje sprak vloeiend Nederlands. Weekers werd na het zien van hun verhaal gevraagd wat hij hier nu van vond: ‘Ja, dan breekt je hart natuurlijk ook’.

Beste meneer Weekers, mag ik u vragen waarom u de politiek in bent gegaan? Was dat omdat u uw hart volgde en op een hoog platform wilde strijden voor eerlijke en gelijke kansen voor mensen? Of was dat om menswaardige beslissingen terzijde te schuiven en u in het kader van fractiediscipline te conformeren aan een partijstandpunt dat op geen enkele manier recht doet aan de tienduizenden mensen die dankzij de Nederlandse bureaucratie al meer dan vijf jaar en soms zelfs meer dan tien of vijftien jaar in absolute onzekerheid leven?

Soms vind ik politiek heel vermoeiend.
Maar weet ik wel weer dondersgoed waarom ik PvdA’er ben.