Kirsten Verdel
Your email address will not be published. Required fields are marked *
Comment *
Name *
Email *
Website
![](http://www.xs4all.nl/~kirstenv/mulisch.jpg" align=left>Naast Stephen King heb ik nog een grote schrijfheld. Wel van een iets andere categorie. Dit jaar won hij ‘m weer niet; de Nobelprijs voor de literatuur. Maar eens zal het toch wel gaan gebeuren? Wat mij betreft verdient hij die prijs al jarenlang. Sinds 1992 om precies te zijn, want toen verscheen zijn magnum opus ‘De Ontdekking van de Hemel’. Ik heb het natuurlijk over de eeuwig ongenaakbare Harry Mulisch. </p>
<p>Toen ik nog op de middelbare school zat en voor mijn lijst verplicht Nederlandse literatuur moest lezen, verloor ik zoals zovelen het plezier in het lezen. De stap van kinderboeken naar volwassen literatuur was te groot. Volwassen literatuur leek per definitie saai te moeten zijn. Ik begreep maar niet waarom. Pas later ben ik gaan begrijpen dat je enerzijds op een andere manier moet (gaat) denken om literatuur te kunnen vatten en anderzijds dat veel literatuur ook gewoon dodelijk saai <em>is</em>. Laat je nooit iets wijsmaken: hoe vreselijk een auteur ook de hemel in wordt geschreven, als je iets te saai vindt om te lezen, lees het dan ook niet. Zorg dat je plezier in het lezen houdt.</p>
<p>Afijn, na wat leuke en wat minder leuke Nederlandse literatuur gelezen te hebben werd ik op mijn veertiende geconfronteerd met drie zaken die met elkaar in verband stonden:</p>
<p>– Gerard Schelvis, docent Nederlands (die ik dat jaar niet had) die het over ‘De Ontdekking van de Hemel’ had, op een positieve manier<br />– George Suurmond, docent Nederlands (waar ik dat jaar les van had) die meerdere malen had laten blijken een hekel aan Mulisch te hebben<br />– Het boek zelf</p>
<p><img decoding=)