Na meer dan 50 jaar lobbyen voor een echte 400 meter ijsbaan in Rotterdam is het nu eindelijk zover: vanaf december dit jaar kan er geschaatst worden op een échte ijsbaan, dankzij het feit dat de Schaatsbaan Rotterdam zojuist het Stadsinitiatief 2014 gewonnen heeft, een verkiezing waar alle Rotterdammers ouder dan 12 jaar aan mee kunnen doen. De Schaatsbaan krijgt 2 miljoen euro, voldoende om de aanleg van de baan door te zetten. De ijsbaan zal drie maanden per jaar open gaan (de drukke wintermaanden december, januari en februari) en ligt op het terrein van hockeyvereniging Leonidas, vlak naast de Erasmus Universiteit.
In 2010 werd ik lid van de Schaatsvereniging Rotterdam, die met enkele honderden leden een zieltogend bestaan leed. Het probleem? Trainen kon alleen in Den Haag (zaterdagochtend om 07:00 uur enzo) of in Breda. Allebei ver weg, druk en duur. Ik was verbaasd over het feit dat de tweede stad van Nederland geen eigen 400-meter ijsbaan had. Er bleek al bijna 50 jaar voor een ijsbaan gepleit te worden. Er was wel een kleine baan op het Weena geweest en er was lang gesproken over een baan in Capelle, maar een paar jaar geleden werd de 11 miljoen euro die voor een ijsbaan in het College-akkoord was gefietst er uit geschrapt voordat iemand het door had. Ik stelde voor een hernieuwde lobby te starten. We richtten het Actiecomité IJsbaan Rotterdam op en ik zette IJsbaanrotterdam.nl online.
Binnen enkele dagen hadden we al duizenden handtekeningen binnen, onder andere van Ruud Lubbers, Wilfried de Jong en Sven Kramer, die eigenlijk nooit petities tekent. Grote bedrijven als de Rabobank en Unilever steunden de actie eveneens. Niet veel later togen we met veel pers in ons kielzog al klunend naar de Coolsingel, waar we samen met Kees Verkerk en Doekle Terpstra de inmiddels meer dan 5000 handtekeningen aanboden aan wethouder Laan. Die reageerde niet enthousiast. Haar boodschap kwam er kort gezegd op neer dat er geen geld voor een ijsbaan was. Ondanks het feit dat er ook in de gemeenteraad een ruime meerderheid voor de ijsbaan bij elkaar gepraat was door ons (aartsvijanden Leefbaar Rotterdam en de PvdA zaten samen in een clubje dat ons hielp de ijsbaan voor elkaar te krijgen), was er kennelijk nog meer nodig in deze economisch zware tijden.
Dus startten we de volgende stap in het lobbytraject: we gingen op zoek naar een investeerder. En die vonden we. Michael van de Kuit, die eerder ook de Vechtsebanen in Utrecht van de ondergang had gered, toonde zich bereid ongeveer 15 miljoen euro in de ijsbaan te steken, meer dan voldoende voor een professionele ijsbaan, waarvan de minimale kosten op ongeveer 12 miljoen waren geschat. Juichend togen we weer naar de wethouder: we hadden nu publiekssteun, private steun, politieke steun én geld. De rode loper zou wel worden uitgerold voor Van de Kuit, zo was onze verwachting. Niets was minder waar. Het kostte eindeloos veel moeite om een afspraak tussen Laan en Van de Kuit te regelen. Nadat die afspraak geweest was, meldde Laan aan de pers dat Van de Kuit zich niet aan de regels zou willen houden. En dat dat natuurlijk niet kon in Rotterdam! We waren flabbergasted: Van de Kuit had niet meer gedaan dan gezegd dat hij het fijn zou vinden als de gemeente alvast zelf al zoveel mogelijk qua vergunningen zou regelen, zodat de baan er snel kon komen. Geen hele gekke vraag, zou je zeggen…
Wat volgde was een lange periode waarin er weinig gebeurde. Van de Kuit is een drukbezette ondernemer die graag wilde investeren, maar als je dan het gevoel hebt eerder tegengewerkt te worden dan dat er wordt meegedacht, verdwijnt enthousiasme natuurlijk snel. Keer op keer probeerden we de druk weer op te voeren, door raadsleden aan te sporen het onderwerp niet los te laten (met name D66-raadslid Jos Verveen zat er de hele tijd bovenop!), door de gesprekspartners op de hielen te zitten en door contacten met zowel media als achterban warm te houden. Maar het bleef stroef gaan. Toen er eindelijk een locatiestudie kwam naar de vraag wáár een ijsbaan zou kunnen komen, leek dat wel heel erg een losse flodder te zijn. Een locatie die eerst was aangemerkt als kansrijk, werd in een tweede studie ineens aangevuld met de mededeling dat die locatie overigens wel pas over zes jaar en a miljoen euro extra beschikbaar zou kunnen komen. We voelden ons lichtelijk belazerd.
Intussen was Robbert Wever van hockeyclub Leonidas in beweging te komen. Hij probeerde het via het Stadsinitiatief. Voor 2 miljoen euro moest het mogelijk zijn een tijdelijke 400-meterbaan neer te leggen, geheel overkapt, om de kosten te drukken. Zodra de permanente baan er zou komen, zou de tijdelijke baan worden opgedoekt. Iedereen ging er inmiddels gezien het stroperige, bureaucratische gedoe vanuit dat dat nog wel jaren kon duren. We gingen om tafel en benaderden de duizenden ondersteuners van het ijsbaaninitiatief. Robbert zelf investeerde veel tijd en geld in de Schaatsbaan Rotterdam. We vroegen Diane Valkenburg om de actie te steunen als ambassadrice, wat ze met alle plezier deed. De acties hadden succes… vanavond werd bekend gemaakt dat we dus eindelijk een ijsbaan krijgen! Vanaf december gaat de ijsbaan open. En nu maar hopen dat die permanente baan er ook eens komt… het wordt wat mij betreft tijd dat de gemeenteraad van Rotterdam de druk op het College eens op gaat voeren…