Voor de 15e keer blik ik op 31 december terug op mijn jaar. 2019 was een jaar waar ik met zeer gemengde gevoelens op terug kijk. Vanmorgen twitterde iemand de vraag: ‘hoe vat jij 2019 samen in één woord?’ Mijn antwoord daarop was: ‘wervelwind.’ So here goes; een bepaald niet compleet overzicht van dit jaar:

Eén van de allereerste dingen die ik in mijn jaaroverzicht van 2018 schreef, was dat ik al twaalf jaar weg was bij XS4ALL, maar dat écht weg zijn kennelijk niet lukt. Dat sloeg toen op het feit dat ik toen voor de tigste keer het jaarlijkse etentje voor (ex-)XS4ALL-collega’s organiseerde. In 2019 was dat etentje op 4 januari. Erg gezellig, maar we hadden nog geen idee wat er aan zat te komen: op 10 januari kondigde KPN namelijk in de media aan dat XS4ALL en een aantal andere bedrijven die eigendom zijn van KPN zouden worden opgeheven. Toen ik door alle boze tweets over dat bericht scrollde, zag ik dat iemand vroeg of er al een petitie was. ‘Die kan ik wel aanmaken’, dacht ik. En de rest werd geschiedenis…

De petitie haalde niet de paar honderd steunbetuigingen waar ik op hoopte (vooral bedoeld om (oud-)collega’s een hart onder de riem te steken, maar ging al snel naar de vele tienduizenden: de teller staat inmiddels zelfs boven de 55.000. Binnen no time kwamen allerlei mensen bij elkaar en werd actiecomité XS4ALL Moet Blijven opgericht. We hadden toen nog geen idee waar we aan begonnen. Maar het hele jaar zou in het teken staan van tal van acties om XS4ALL in leven te houden. Van gesprekken met leden van de Raad van Bestuur van KPN tot acties bij het Rijksmuseum, in Waag en op de aandeelhoudersvergadering van KPN, van appeltaart-uitdeelacties bij XS4ALL tot brieven aan een Canadese investeerder, van het regelen van mogelijke kopers voor KPN tot het eindeloos te woord staan van de pers, en van elke twee weken vergaderen tot uiteindelijk zelfs het oprichten van Freedom Internet, een vangnet voor medewerkers en klanten, nu XS4ALL definitief gaat integreren met KPN. Wat een wervelwind was dat zeg… en dat terwijl ik me had voorgenomen het rustig aan te doen in 2019, zodat ik veel tijd voor man en kinderen kon hebben. Kansloos…

Ondanks de bizarre drukte in januari besloot ik ergens op een rustig moment (…) om nog iets nieuws te proberen: Eten met Veenders. Ik maakte een Facebookpagina aan waarop mensen zich konden aanmelden om eens per maand in telkens een ander restaurant mee te gaan eten. Bij de eerste editie in februari kwamen meteen al 14 mensen mee eten. Aan het eind van het jaar waren het er telkens meer dan 40, met tussendoor nog een keer ‘Varen met Veenders’, waarbij iemand in het water viel, een ambulance op een eiland (!) nodig was voor een ander, maar toch was het erg leuk. Dat idee. Kostte ook allemaal veel tijd, maar het was erg gezellig. Gaan we mee door in 2020 dus.

Ik vergeet nog iets over 10 januari, die dag waarop het einde van XS4ALL werd aangekondigd: ik schaatste die dag namelijk ook nog een aantal rondjes op de fantastische drie kilometer lange buitenijsbaan van Flevonice. Op zich niet heel bijzonder, ware het niet dat ik een van die rondjes schaatste met Wim IJpelaar. Langer lukte niet, daar gingen ze te hard voor en was mijn conditie te afwezig. Maar wat ben ik nu aan het eind van dit jaar ongelooflijk blij dat ik dat rondje met hem geschaatst heb. Kom ik straks op terug.

Mera zette halverwege januari haar eerste stapjes. Nog net geen 1, en al gelukt. Hoera! En balen, want eerste stapjes betekent: geen lieve, kleine, schattige baby meer, maar al op weg naar de peutertijd… en Thule begon die maand ook al aan d’r eerste zwemles voor haar A-diploma. Alle cliché’s zijn waar: ze groeien zo snel op… te snel, te snel! Ik bemoei me dus ook maar met school enzo: ik geef computerles op Thule d’r basisschool en ben daar ook in een focusgroep gaan zitten voor het nieuwe kindcentrum. Beetje in de gaten houden wat daar gebeurt. 😉

Februari begon met Doke en Mera’s verjaardagen: beiden zijn op dezelfde dag jarig. Doke werd 3, Mera 1. Het was erg gezellig. En toen won Mathieu van der Poel vlak daarna ook nog het WK. Hoera!

Gedurende het jaar was ik weer regelmatig te gast bij Radio 1’s Langs De Lijn En Omstreken: op een vrijdagavond uren lang praten over het nieuws van de week. Het is echt erg leuk, maar ook lastig om je in hele korte tijd te moeten verdiepen in wat er die week allemaal gebeurd is, en wat de achtergronden daar precies van zijn. En dan moet je er ook nog een mening over hebben. Ik en meningen! Normaal gesproken is het overigens redelijk gezellig bij Radio 1, maar een van de uitzendingen dit jaar zorgde voor een ongelooflijke berg commotie. Dat was toen ik met Ton Elias en PG Kroeger te gast was en het gesprek over Groningen ging. ‘Shit happens’ en ‘aardbevingen zijn nu eenmaal natuurverschijnselen’, zeiden ze daarover. Ik gaf verbijsterd tegengas (pun intended) en wat volgde was een tsunami aan tweets, mails, telefoontjes, mediaberichten en zelfs bemoeienis van burgemeesters, Gedeputeerden en Kamerleden. Mocht je iets bizars willen zien, dan kan ik alleen maar zeggen: kijk dit filmpje van de uitzending eens terug… 31 januari 2020 is in ieder geval de eerstvolgende keer. 20:30 uur Radio 1. 😉

Deze maand gaf ik ook een masterclass mediatraining aan mensen van de provincie Flevoland en we zochten de sneeuw op. Nu het nog kan (…). Ook vierden we mijn vader’s 75e verjaardag.

In maart bleken we een muis in huis te hebben. Ook die dingen gebeuren. Na dagen zoeken vonden we eindelijk het gaatje in de keuken waar hij door naar binnen kwam. Dichtgemaakt en klaar. Een week later hadden mijn ouders ineens ook last van muizen. En die wonen toch echt drie straten verderop. Bij hen duurde het nog langer voor we het gat gevonden hadden. Er is altijd een gat. Maak dat dicht, en klaar. Muizenvallen slaan nergens op: los het probleem op. You can do it. 😉

Een ander probleem dat ik moest oplossen, was met mijn eigen ogen. Zomaar opeens zag ik een stuk slechter. Ik kon de teksten op mijn telefoon niet eens meer lezen. Paniek dus. Dokter. Opticien. Oogarts. Onderzoeken. Uitkomst: ik heb ‘gewoon’ een leesbril nodig. Die heb ik nu dus op. Rotding.

Ook was er twijfel: motor houden, of verkopen? Of die van Geert verkopen? En dan een nieuwe? Net toen ik had besloten mijn motor te verkopen en een soortgelijke terug te kopen, bedacht ik me. Toch maar oplappen en houden. Op naar de volgende zeven jaar. Moet kunnen. #hondacbf600sa

April begon met rotnieuws: de kanker van collega Sabine bleek terug te zijn. Die was juist net weg, goddammit. Thule en Doke maakten meteen tekeningen voor haar, die we bij haar in de brievenbus deden. Een week later kreeg ik een mail van Wim IJpelaar. Vanuit het niets. Hij meldde alvleesklierkanker te hebben. WHAT THE HELL!!!!

In mei weer naar Kikoland. De leukste vakantie voor kleine kinderen. Geweldig hotel, Royal Son Bou. #tipvandedag
Ook ging ik naar de musical Dikkie de Kid, over de opkomst en ondergang van DSB. Ik werd zelf ook gespeeld in de musical. Tamelijk bizar om mee te maken, en het moet gezegd: het was echt een héle leuke en professionele voorstelling. Ook leuk: Wunderland Kalkar. Een pretpark in een oud-kerncentrale. Vooral leuk als je net daarvoor Chernobyl hebt zitten kijken..

In juni liep Thule, vier jaar oud, de vijf kilometer bij de wandelvierdaagse. Echt totaal bizar: de laatste 1,5km had ze ontzettend veel pijn, maar ze wilde per se doorlopen, omdat ze 1) aan het eind een ijsje zou krijgen en 2) ik dan heel trots op haar zou zijn. Ze kon de laatste paar honderd meter amper meer lopen (elke stap zei ze ‘au’), maar ze moest en zou door. En ze haalde het. Ze had dagen spierpijn, maar wat was zij trots. En ik al helemaal.

Ook hadden we weer een soort van overlast van dieren: een bijenzwerm in de achtertuin dit keer. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het alleen maar heel erg gaaf was. Imker er bij, zwerm in een kastje, klaar. Zag er superkoel uit, leuk voor de kinderen ook om mee te maken. Typisch zoiets wat ze wél onthouden.

Na een fantastisch feest waarin Sabine en haar Ronald het leven en de liefde vierden, kwam begin juli tijdens onze vakantie het bericht wat ik niet wilde horen: Sabine was overleden. Ongelooflijke rotziekte. Verwoestend en oh zo onterecht.

In juli het warmterecord, met 40,7 graden. Houd me ook bezig. Elke keer als ik een vliegtuig zie (en die zie je tegenwoordig ELKE keer als je naar de hemel op kijkt) denk ik alleen maar: ‘milieuvervuiling. Klimaatverandering.’ Hetzelfde met vuurwerk, in deze laatste momenten van het jaar. En met benzine- en dieselauto’s. En kolencentrales. En cruiseschepen. En tal van andere dingen. Dit jaar bewust niet gevlogen, in diverse zonneparken geïnvesteerd en eindelijk een elektrische auto weten te krijgen; de Kia e-Niro. Prima ding. Blij mee.

Op die warmste dag van het jaar ging ik naar Kaatsheuvel. Langs bij Wim IJpelaar. Dat had ik al een paar keer eerder geprobeerd, maar hij was te ziek. Vandaag ging het wel, een soort van. Maar ook niet. Want hij was erg zwak, en soms ook afwezig. Ik voelde me zo ongelooflijk machteloos. Zo’n geweldig sterke vent, zo’n mooie sportman, die alleen maar fantastische dingen deed in zijn leven en die ik inmiddels al meer dan tien jaar met veel bewondering volgde in alles wat hij deed, en hem dan in zo’n korte tijd zo zwak zien worden door die kloteziekte…

Op 28 juli waren Geert en ik al weer vijf jaar getrouwd. Tempus fugit, of zoiets. Ik zie hem nog zo staan op de boot naar IJmuiden, die ik bijna miste. Alsof het gisteren was…

Ik besloot voor het eerst in jaren weer te gaan fietsen. Racefiets uit de schuur, wielerkleding aan, en gaan. Toen Wim 4 augustus overleed beloofde ik mezelf -en hem- om nog dit kalenderjaar minimaal 1000 kilometer te fietsen. Nogal een uitdaging, met totaal tijdgebrek, gebrek aan conditie en met de herfst en winter op komst. Maar het lukte, ergens in december. Ik was alleen maar boos en verdrietig. Ik mis Wim echt heel erg. Een spandoek met zijn foto hangt nu in bocht 2 van Flevonice. Duimpje omhoog. Lachend. Da’s Wim.

Eind augustus waren we op vakantie in Weissenhauser Strand, aan de oostzeekust in Duitsland. Nul Nederlanders, en echt een geweldige plek voor kleine kinderen. En hun ouders. Topvakantie. En nodig ook.

September. Thule alweer naar groep 2. En ik alweer tien jaar aan het werk bij Dröge & van Drimmelen (DR2). Tempus blijft maar fugitten! Ook voor DR2 zelf, want dat bestond dit jaar 25 jaar. Dus gingen we met kantoor ook nog naar Londen. Mooie trip. Vooral de ribboat op de Theems en de 19 minute tour van het parlement (door spraakverwarring konden we uiteindelijk zelfs niet eens 19 minuten naar binnen, maar iets van 10 minuten ipv 90, achteraf tamelijk hilarisch, Brexit schiet een stuk minder op dan onze tour door het parlement zeg maar).

In oktober slalomde ik op de snelweg met mijn motor tussen de tractoren door tijdens het boerenprotest. Ik gaf een masterclass politiek en lobby en ik wist voor het eerst in zeven jaar (!) kaarten te bemachtigen voor Glastonbury. Waar ook prompt Paul McCartney komt optreden, dus u leest hier de woorden van een Blij Ei.

Ook in oktober waren we Thule ineens kwijt vlak na aankomst op ons gewonnen (prijsvraag) weekendje weg in een strandhuisje in Katwijk. Zoeken, zoeken, maar niks. Reddingsbrigade gebeld. Politie gebeld. Tot ze drie kwartier later -uiteraard- vrolijk aan kwam rennen over het strand. Mevrouw wilde ‘naar het einde van het strand’ rennen. En dat had ze gedaan: een kilometer of anderhalf naar de allerlaatste strandtent. Aaaarghh! #geenpaniek

Later in de maand maakten we video-opnames voor de lancering van Freedom Internet. Want de talloze acties die we gedurende het jaar hadden ondernomen om XS4ALL te redden, liepen telkens op niets uit. We wilden Freedom eigenlijk helemaal niet lanceren, maar er móest een vangnet komen, mocht XS verdwijnen. Dus we hadden voor ons gevoel geen keus.

November begon met de lancering van een crowdfunding campagne om minimaal 1,25 miljoen euro op te halen om met Freedom van start te kunnen gaan. Binnen een dag hadden we dat bedrag binnen. Na 3,5 dag zaten we op de maximale 2,5 miljoen die de campagne kon opleveren. Waanzinnig… Precies een week na de start van de campagne lanceerden we Freedom, op 11-11 om 11:11 uur. Ook dat ging veel harder dan verwacht: we hadden gehoopt na een week 5.000 founding members te hebben, maar we zaten toen al op een cijfer met vier nullen…

In de tussentijd stortte de kerk in Hoogmade in, na een grote brand. Achter die kerk liggen mijn opa en oma begraven.

In december haalde ik eindelijk de 1000 kilometer die ik had beloofd. Het kostte me uren om Enter Sandman van Metallica op mijn telefoon te krijgen voor de fietsrit. Moest er een compleet nieuw besturingssysteem voor installeren omdat iTunes verouderd was en niet meer wilde starten. Maar Enter Sandman moest er op. En dat lukte. Het waaide. Het regende. Ik viel bijna. En ik was -zoals eerder al gezegd- vooral boos en verdrietig. Wim ik mis je.

Om positief af te sluiten gingen we rond de kerst richting de Efteling. Een paar nachtjes in het Eftelinghotel, rondstruinen over de winterefteling. En even langs bij Marianne IJpelaar. Helemaal prima.

Met kerst kregen we nog goed nieuws te horen (maar dat is voor later), en bij de oudejaarsconference van Patrick Deters bij ons in Roelofarendsveen won ik de petje-op-petje-af-achtige quiz. Hoera!

2019, het ga je goed.

In 2019 bezochte landen
01. Duitsland
02. Nederland
03. Denemarken
04. Spanje

Beste films (in willekeurige volgorde, allemaal een 8)
They Shall Not Grow Old
Ad Astra
Green Book
Joker
The Irishman

Slechtste film
The Professor (Richard Says Goodbye)

Beste Acteur
Joaquin Phoenix

Boek
Rudolf Vrba – Ik Ontsnapte Uit Auschwitz
Felix Weinberg – Boy 30529
Peter Sagan – Mijn Wereld
Stephen King – Finders Keepers
Maarten Reijnders – Dat Was Niet De Bedoeling

Sport
Ik: wielrennen, iets meer dan 1000km
Mathieu van der Poel!

Concert
Waltari in Heerlen
Shelter in Eindhoven

Speeltuin
Tier- und Freizeitpark Thüle

TV (min of meer in volgorde van ‘goed’ naar ‘iets minder goed maar nog steeds leuk’)
Watchmen
For All Mankind
The Handmaid’s Tale
Lost In Space
This Is Us
Black Mirror
Orange Is The New Black
Billions
Dead To Me
The Mandalorian
The Grand Tour
See
Chernobyl
Game Of Thrones
When They See Us
The Witcher
Fear The Walking Dead
Succession
The Walking Dead
Godfather of Harlem

Theatervoorstellingen
Jochem Myjer
Een Klein Leven
The Book Of Mormon
Lazarus
Dikkie de Kid

Man van het jaar
Wim IJpelaar

Vrouw van het jaar
Sabine Nuijten

Hoogtepunten
Geert weer aan het werk bij Falck

Dieptepunten
Wim IJpelaar overleden
Sabine Nuijten overleden

Things I thought I’d never do
Een bril nodig hebben
Gespeeld worden (!) in een musical
Een jaar lang campagne voeren voor XS4ALL
Mede-oprichten van een nieuwe internet provider (Freedom)
2,5 miljoen euro ophalen met een crowdfunding actie
Thule op ski’s van een berg af zien gaan, in een rechte lijn zonder enige controle (aaaaargh)
1.000km fietsen na vijf jaar noppes nada

Media-optredens
Tja… dat waren er dit jaar door XS4ALL zo krankzinnig veel, dat ik niet eens waar ik zou moeten beginnen. Zie hier en hier voor de vele honderden artikelen alleen al daarover. En verder dus regelmatig Radio 1 en Lokaal Bestuur en dergelijke voor andere zaken. Die lijst ga ik niet meer maken. Google maar. 😉