En dan is het alweer de laatste dag. Geheel in stijl met alle muren, hekken, checkpoints en security fences die we de hele week al tegenkomen blijken we niet uit onze hostelkamer te kunnen komen. We zijn ingesloten omdat het slot stuk is. Via de achterdeur klimmen we over het balkon. Ze ‘ontsnappen’ we. We rijden langs de Dode Zee -wat dan weer wel mooi is- terug naar Tel Aviv. We willen naar Mini-Israel gaan, maar de met mitrailleur bewapende soldaat bij de ingang meldt ons dat het niet open is. Dan maar echt naar de stad, terug naar het strand waar we in het begin van de week zo lekker ontbeten hadden. Dat doen we nu weer.

Daarna reizen we verder naar het vliegveld, waar we vroeg willen zijn om zo ook de tijd te hebben om het vliegveld zelf nog even te bekijken. We zijn ook bang dat het inleveren van de auto veel tijd gaat kosten. Dat blijkt bepaald niet het geval. Binnen 5 minuten staan we weer buiten. 9 dagen hebben we de auto in ons bezit gehad. We legden daarin exact 1501 km af. Kosten: 387 dollar en dan nog de benzine. Zeker als je met zijn vieren bent is het dus spotgoedkoop.

Net als op de heenweg wordt het inchecken weer een heus avontuur. Dit keer wordt Robin uit de lijn gehaald, om zijn tassen te laten controleren. Dat duurt heeeeeeeeel erg lang. Wij gaan alvast door en komen in lange rijen voor onze eigen ‘gewone’ tassencontrole terecht. Ik ga alvast vooruit naar de paspoortcontrole, waar ik moeiteloos doorheen kom. Bij de gates wacht ik. En wacht. En wacht. Waar blijft Jessica nou toch? Ineens hoor ik een omroepbericht. Of mevrouw Verdel zich even wil melden bij de informatiebalie. Oh oh… Wat blijkt: ik heb Jessica’s paspoort! En daar kwam ik dus de controle mee door, maar toen Jessica met mijn paspoort bij de controle stond en er werd gevraagd ‘Is this you?’ was het antwoord natuurlijk ‘nee’. Het foutje wordt snel rechtgezet, we ruilen de paspoorten weer om en mogen doorlopen. Verdacht snel doorlopen, schijnbaar gebeurt hett veel vaker dat mensen per ongeluk paspoorten omwisselen. Juist.

In het vliegtuig zit ik naast een 70-jarige Nederlandse vrouw die drie weken lang vrijwilligerswerk in Jeruzalem heeft gedaan. Aardig van haar, vind ik. Totdat ze ineens met een vrachtlading uitspraken komt waardoor ik met stomheid geslagen blijf zitten. Dat alle Palestijnen leugenaars zijn. Dat orthodoxe joden zich toch wel zo netjes kleden, heel wat anders dan die ‘Ho-Mo’s in Amsterdam’. Dat alle moslims Nederland uit moeten. Zoals gezegd, ik blijf letterlijk met stomheid geslagen zitten. Ineens heb ik geen zin meer in een gesprek met haar. Maar vijf minuten later herwin ik mezelf en ga de uitdaging aan. Of mevrouw het wel normaal vind dat de SGP geen vrouwen in politieke functies toestaat. Of alle 1 miljoen moslims in Nederland terroristen of criminelen zijn. Van hoeveel moslims zij persoonlijk precies last heeft in haar buurt. Nu is het haar beurt om stil te vallen. En uiteindelijk eindigen we in een gesprek over vooroordelen en respect. En daar meer over leren en begrijpen, daar ging deze vakantie over.