Wat een dag. Een aaneenschakeling van hoogte- en vooral dieptepunten. ‘s Morgens de trein in, om in Leiden net de trein weg te zien rijden waar ik op over had moeten stappen. De volgende trein kwam uiteraard een kwartier te laat en leverde me totaal al een half uur vertraging op. In Leiden nog even een restaurant ingelopen, sushi en jus d’orange gepakt, naar de kassa: ‘sorry, u kunt hier niet pinnen’. Na een inwendige vloek naar de pinautomaat: buiten werking. De volgende ook. Na de derde wel raak, maar toen had ik al geen trek meer in sushi en jus. Dus naar de AH om een lekker vers croissantje te kopen. Die uiteraard naar karton smaakte. Eindelijk weer in een trein begint er iemand naast me Bijzonder Luidruchtig in het Engels te bellen. Net als ik er wat van wil zeggen tegen iemand tegenover me, begint die persoon ook Bijzonder Luidruchtig te bellen. Eveneens in het Engels. Maar het kan nog gekker, want in Schiphol moest ik weer overstappen. Ik weer in een trein, net gesettled met mijn Volkskrantje, gaat er wéér een telefoon! En ja hoor: weer iemand die Bijzonder Luidruchtig in het Engels (!!!) gaat bellen. En om het helemaal onmogelijk te maken gebeurde daarna exact hetzelfde als in de vorige trein: ik kijk iemand aan en die begint… Afijn… u raadt het al. Toeval bestaat niet. Echt niet.
Eenmaal bij XS4ALL was ik al te chagrijnig om nog normaal te kunnen functioneren, hetgeen verergerd werd toen ik erachter kwam dat iemand die iets had beloofd te doen dat nog steeds niet… etc. En mijn humeur was helemaal voorgoed naar de *** toen ik rond 13.00 uur een telefoontje naar Den Haag pleegde, waar ik op zo’n ongelooflijk botte manier te woord werd gestaan dat ik er nu nog van sta te stuiteren. Verschrikkelijk Chagrijnig (understatement van de dag) vertrok ik om 14.00 uur alweer naar Rotterdam, want ik moest om 17.00 uur bij een vergadering zijn van het PvdA-bestuur Rotterdam in Hoek van Holland. Uiteraard reed ik volstrekt verkeerd toen ik eenmaal in de auto zat, maar desondanks arriveerde ik om 17.02 uur bij restaurant de Torpedoloods. Er was pas één iemand. Na anderhalf uur wachten waren we pas compleet, gingen toen vergaderen en daarna uitgebreid dineren. En weer vergaderen. En zo was ik pas om 23.00 uur thuis, alwaar ik bergen mails vond die ik moest verwerken (zowel werk als privé) vooraleer ik aan deze weblogentry begon, want ik zit nog te vol adrenaline om te kunnen slapen.
Die mails waren leuk trouwens. Eén omdat hij er niet was, wat ik wel verwacht had maar waar ik zo mogelijk nog chagrijniger van werd dan ik al was, twee omdat ze er wel waren: een mailtje van ene Bart die ik helemaal niet ken, die meldt dat hij alle nog niet verkochte shirts (zie weblogentry van gisteren) wil kopen en een mailtje van Gerard, die vond dat hij zijn tijd nuttiger in moest delen (hij had het over het ultra-enge woord ‘efficiëntie’) en concludeerde dat zijn mail aan mij in de categorie nuttig viel!
En toen was het bijna 02:00 uur… Ik moet maar eens gaan slapen… Laat morgen anders zijn…
(En dat zal het zijn: morgen studeert Pim af!)