Josephine van Hees is overleden. Ik leerde haar ongeveer een maand geleden kennen, bij de boekpresentatie van ‘Aan Mijn Jongere Ik’. Ik had een hoofdstuk voor dat boek geschreven, net als Josephine en ruim dertig andere bekende(re) Nederlandse vrouwen. Het was de bedoeling dat je een brief schreef aan -de titel zegt het al- je jongere ik, om advies te geven.

Ik was bij de boekpresentatie uitgenodigd om in een panel deel te nemen. Na afloop van het panelgesprek werd Josephine het podium opgehaald om haar brief voor te lezen. Zij was wildcard winnaar geweest en mocht als ‘onbekende’ Nederlander het laatste hoofdstuk van het boek schrijven. En hoe… haar brief was verreweg de mooiste, meest harde, lieve, zachte, verontruste, machteloze, optimistische, strijdbare en gewoonweg meest geweldige van allemaal.

Josephine had kanker. Die verschrikkelijke, vreselijke, slopende ziekte. Daar ging haar brief ook over. Hoe ze daar tegen gevochten had. Ze las haar brief voor en de zaal was stil. Ik was stil. Meer kon je niet zijn. Zelfs de manier waarop ze haar brief voorlas was indrukwekkend. Wat een kracht, wat een power.

Na afloop van de boekpresentatie sprak ik haar aan. Ik wilde het toch weten: hoe kon dat nou, dat je op de een of andere manier cellen die in je lichaam door kanker waren aangetast toch weer op orde wist te krijgen? Hoe kon je nu winnen van kanker? Hoe werkte dat? Met die wilskracht enzo? Ik wilde het begrijpen, ik wilde het vatten. Ze vertelde dat ze het ook niet wist. Dat ze gewoonweg had gezegd: ‘ik wil niet dood, ik vertik het.’ Dat ze alles had gedaan om te kunnen blijven leven. En om goed te kunnen leven. Ik keek haar aan, keek naar haar lichaam. Ze was broodmager, maar ze had verdorie wel net de Alpe d’Huez opgefietst. Ze had, voorlopig, gewonnen. Ik vroeg haar of ze niet bang was de slag op den duur toch te verliezen. Ze was toch wel verzwakt. Maar daar had ze nu geen tijd voor om over verlies na te denken. Ze was te druk bezig met leven. Want daar ging het om: leven, mooi leven, met vrienden en familie. Samen zijn met de mensen van wie je houdt. Het ging niet om ziek zijn.

We namen afscheid. Ik was bang dat er zou gebeuren wat ik maar al te vaak had gehoord: dat kort na een geweldig herstel er ineens toch iets gebeurt, simpelweg omdat het lichaam toch uitgeput is en er grenzen zijn aan wat wilskracht kan doen. Dat moment is er helaas gekomen. In hele korte tijd werd er zulke verwoestende fysieke schade aangericht, dat Josephine haar laatste strijd echt op moest geven. Vandaag heeft men haar laten inslapen. Het was op, het ging niet meer.

Gelukkig had ze haar rust al gevonden.

Maar wat doet het een pijn….

Haar laatste boodschap blogde ze op http://www.josephinevanhees.nl/realiseren.html.

En hier kun je het filmpje zien waarin ze haar brief voorleest bij de boekpresentatie. Doorzappen naar het einde van het filmpje voor haar verhaal: www.locuta.nl/nieuw-boek-aan-mijn-jongere-ik.