Ik mocht de afgelopen weken weer drie nieuwe landen aan mijn ‘waar ben ik allemaal geweest’-kaartje toevoegen, waarmee de teller nu op 64 staat. Dat klinkt veel, maar is nogal amateuristisch als je het vergelijkt met sommige ‘world travelers’ die alle 800+ natiestaten en onafhankelijke eilandstaatjes etc. die de wereld telt afstruinen.
Ik was nogal last minute naar Kroatië vertrokken en kreeg die andere landen er gedurende de reis als cadeautje bij. Ook nog in Bosnië geweest enzo, maar dat was niet nieuw. Mijn algemene oordeel: Kroatië vond ik niet zo fantastisch als het me tot nu toe altijd was voorgeschoteld door allerlei sites en reizigers. Dunno, misschien raak je een beetje afgestompt als je veel reist, maar ik vond de landschappen wel mooi, maar niet erg gevarieerd. Wel mooi het boek FDR van Jean Edward Smith eindelijk uit kunnen lezen. Wat een man was Roosevelt zeg… de enige Amerikaanse president die maar liefst vier keer werd gekozen. Dat kan tegenwoordig niet eens meer (limiet is nu twee), maar ik denk ook niet dat er post-WWII-presidenten zijn geweest die de vier hadden kunnen redden. Veel van geleerd in ieder geval, onder andere dat de VS wel degelijk uitgebreid betrokken waren bij de steun aan de geallieerden in WWII vóórdat Pearl Harbor plaatsvond. Er was geen officiële militaire betrokkenheid a la boots on the ground waar iedereen het deze weken over heeft als het over Syrië gaat, dat kwam inderdaad pas na Pearl Harbor, maar dat het leger al van pakweg 100.000 naar meer dan een miljoen was gegroeid voor die tijd en dat er voor miljarden aan materiaal aan de Engelsen en de Russen werd geleverd, dat was niet zo specifiek bekend bij me zeg maar. Net als het feit dat de Amerikanen wísten dat ze in oorlog zouden komen met Japan, maar dat precies Pearl Harbor de trigger zou zijn, dat had niemand verwacht. Was ook de enige plek die niet goed beschermd was, omdat hij door de admiraal aldaar als veilig werd gezien (niet door Washington!).
Nu ja, ik dwaal af. Kroatië was ik dus. Tja, what can I say? Ze zijn sinds 1 juli lid van de EU, onze nieuwste binnenburen als het ware. Gezien de sociale en economische situatie past dat prima: 25 miljard schuld, slechte economische vooruitzichten… lijkt de rest van Europa wel (…). Maar even serieus: dat valt op de lange termijn relatief wel mee denk. Kroatië zal niet heel veel aan de toetreding winnen, wij zullen er niet veel op verliezen. Het was in ieder geval makkelijk bij de grensovergangen. Gek genoeg heeft buurland Montenegro, waar ik op de motor heen crosste, dan weer wel de euro (Kroatië niet), terwijl dat land niet bij de EU hoort (overigens hadden ze vóór de euro de Duitse Mark, ze kenden geen eigen munt!). Ze willen er overigens wel graag bij, maar tal van problemen maken dat vooralsnog erg lastig. Los van corruptie en ecologische problemen is het vooral de economie in Montenegro die daar nog te zwak voor is. Dat kun je ook wel een beetje zien: zodra je de grens over gaat naar Montenegro zie je meer troep op straat, slechter onderhouden wegen, veel vervallen huizen, alles straalt uit dat het net een beetje armer is dan in Kroatië. Dat stemde me ook wel weer wat somber, dat door politieke verschillen twee dorpen die pal naast elkaar liggen -maar wel aan de andere kant van de grens- zulke uiteenlopende levensstandaarden kunnen hebben.
Zoals bij de meeste van mijn reizen moest ik na terugkomst in Nederland toch maar weer concluderen dat wij het al met al zo slecht nog niet hebben. Sterker nog, we zijn ondanks alle economische ellende nog steeds een van de rijkste landen ter wereld. Nu de kunst om dat zo te houden.
Ik dwaalde weer af.
Gelukkig hebben we de foto’s nog. 🙂
