Eindelijk weer internet, dus tijd voor mijn derde update vanuit Zuid-Afrika, waar ik nog tot eind deze maand zit. Na mijn vorige bericht reden we richting Addo Elephant Park, waar we vreemd genoeg veel olifanten zagen. En kudu, schildpadden, een leeuw, een jackal, everzwijnen (Obelix zou watertanden), buffalo’s, zebra’s en de zogeten yellow mongoose. Mestkevers kregen volgens diverse verkeersborden in het park voorrang, mochten we ze in de auto tegenkomen op de weg.
De 16e reden we naar Port Elizabeth, de vijfde stad van Zuid-Afrika. Na een korte stop bij het strand moesten we meteen weer door, en wel richting een hostel in de bergen dat ‘Away With The Fairies’ heette. In het sprookjesachtige bos in de omgeving van het hotel wandelden we de volgende dag enkele uren richting een aantal watervallen. Prachtige omgeving en lekker weer. Dat laatste is noemenswaardig, omdat het deze reis tot nu toe vooral erg koud is geweest. Daarover zometeen meer.
Na uitgebreid genoten te hebben van het mooie uitzicht bij Away With The Fairies reden we de volgende dag naar het hoogst gelegen land op de planeet: Lesotho. We zouden daar twee nachten in de regio Maleale verblijven, hoog in de bergen. Onderweg las ik in de truck in hoog tempo het boek ‘Netherland’ uit, dat veel beter bleek te zijn dan ik van tevoren had gedacht. Na enkele uren kwam ik er achter wat het probleem van Lesotho zou worden: Hoog in de bergen betekende immers helaas ook: koud. Dat merkte ik vooral toen we na de eerste nacht gingen wandelen en ik dacht dat het wel mooi weer zou worden. Met alleen een t-shirt en dun jack begon ik aan de 3,5 uur durende wandeling door enkele traditionele dorpjes. Al snel stak de wind op, die een windchill factor van -10 veroorzaakte. Het was steenkoud. Zelfs de locals vonden dat, en die waren wel wat gewend. Aan het eind van de middag, toen we al weer terug bij onze basis waren, begon het ook nog te sneeuwen. Ik zat toen al zes uur lang onder een terrasverwarmer en was nog steeds niet op temperatuur, maar ik kon wel enigszins om de situatie lachen: je verwacht van tevoren niet echt dat je eerste associatie bij een vakantie in Afrika is dat het vooral koud is en sneeuwt…
Na een koude nacht in de tent (het bleek -4 graden te zijn) reden we richting Drakensberg, een natuurpark weer terug in Zuid-Afrika. Bij de grensovergang werd nog vriendelijk gevraagd of iemand ziek was (lees: mogelijk de Mexicaanse griep had), waarna we weer terug waren in lager en daardoor warmer terrein. In het Zulugebied aangekomen begaven we ons snel richting ons volgende backpackershostel. Dit keer met bijna +20 graden op de thermometer, een werkelijk spectaculair uitzicht op het beroemde Amphitheater (een bergformatie in-de-vorm-van) en -zoals je nu merkt- internet. 🙂
En zo komen we alweer aan bij vandaag. Vanmorgen weer uitgebreid gewandeld (richting Amphitheater) in een heerlijke zon en strakblauwe lucht. Lesotho leek al snel lichtjaren weg. Op de terugweg van onze wandeling kwamen we nog langs de ‘bushmen paintings’; muurschilderingen die 5000 jaar terug gaan. Dit land heeft zoveel geschiedenis…
Met nog een week te gaan kost het me nu al moeite genoeg om snel op te schrijven wat we gedaan hebben (vooral als reminder voor mezelf), een interpretatie en analyse van alles wat we gezien hebben zit er daardoor nog even niet in. Met name over Lesotho is veel te zeggen. Dit door Zuid-Afrika omringde land is naast kouder bijvoorbeeld ook een stuk armer dan Z-Afrika zelf. De enige ontwikkelde gebieden in de bergen zijn dat omdat er hostels en hotels zitten -altijd door blanke Zuid-Afrikanen gerund- die voor enige inkomsten zorgen. Dat klinkt leuk, maar het houdt bijvoorbeeld in dat lokale basisscholen die deels gefinancierd worden door inkomsten uit de toeristische industrie tot wel vijf keer per dag worden overspoeld met groepen toeristen die in de klaslokalen worden rondgeleid. Lekkere leeromgeving…
Maar goed, daar later wellicht nog meer over. Mijn internettijd is alweer bijna op. Hopelijk binnen een paar dagen weer wat WWW-toegang. De foto’s laten helaas nog steeds op zich wachten, dat wordt pas eind augustus, als ik weer in Nederland ben. Nog even geduld dus!