Afgelopen donderdag reed ik met Gerwin, Erwin, Remco en Robin naar Keulen. We gingen naar Meat Loaf. In 1997 ofzo had ik hem ook al eens zien optreden en dat was toen werkelijk fantastisch. Het afsluitende ‘Paradise by the dashboard light’ duurde maar liefst een half uur en was een groot theater spektakel. De energie spatte van het podium, het was top.

Met dat optreden in het achterhoofd beklommen we de Keulse dom, tijdens een flink onweer. Je kon het in Keulen horen donderen, letterlijk. Een bezoekje aan de chocoladefabriek kon natuurlijk niet aan het voorprogramma ontbreken. En toen naar Koln Arena. Dit keer eindigde Meat Loaf niet met Paradise, maar begon hij er mee. Het geluid van het drumstel was heel slecht, maar dat bleek niet het grootste probleem van de avond te zijn, dat was Meat Loaf zelf.

Op het moment dat hij voor het eerst zijn keel opentrok om te gaan zingen sloeg de totale verbijstering bij het publiek toe. Letterlijk elke zin die hij zong, zette hij te laat in en liet hij te lang doorgaan. Alsof het een karaokeset was waarbij het doel was om het zo slecht mogelijk te laten klinken. Ik dacht: dit MOET een grap zijn, dit is zo slecht, dit kan gewoon niet. Meat Loaf, die met lang jaren zeventig haar over het podium liep, leek heel even echt op een grap an te sturen: Aan het eind van ‘Paradise’ verdween het lange haar, het was een pruik. Opgelucht haalde ik adem. Nu zou hij iets gaan zeggen als ‘Haha, ik had jullie te pakken, ik deed net alsof ik aan het eind van mijn Latijn was, maar niets is minder waar!’

Helaas, het bleef bij het cosmetisch verwijderen van de aftakeling, want zijn stem bleef hetzelfde. Om over zijn lichaamshouding nog maar te zwijgen. Diep voorover gebogen stond hij op het podium als hij moest zingen. Dat zijn we van Meat gewend, maar niet de hele tijd. Wat vroeger passie was, was nu pijn. En pijnlijk voor ons om te zien.

Het publiek op de vloer stond letterlijk perplex. Er werd niet bewogen, niet gedanst, er waren nauwelijks armen in de lucht. Op de tribunes bleef iedereen het gehele optreden zitten. En dat in een zaal met 13.000 man. Het was een verschrikkelijk deerniswekkende vertoning. Slechts 1 keer eerder heb ik iemand ZO ongelooflijk slecht zien spelen en dat was Herman Brood. Strak van de drugs kon hij een half uur lang niet meer uitbrengen dan het woord ‘opzouten’, dat hij moest rappen.

Toen ik gisteren op een Meat Loaf fansite in een forum neerlegde dat het er wel erg op leek dat Meat Loaf aan de drugs was (al dan niet medicijnen, dat zou best kunnen) ontstond er een woedend volksgericht. Dat! Was! Absoluut! Onmogelijk! Hoe durfde ik zoiets te suggereren. Honderden mensen bekeken de entry, er waren meer dan 80 reacties toen ik gisteravond laat afhaakte. Vanmorgen meldde Gerwin mij dat de hele discussie ineens zomaar verdwenen is van de website. Censuur? Triest. De fans zouden zich beter zorgen kunnen maken over Meat’s gezondheid.

Meat Loaf had nooit op dat podium mogen staan in Keulen. Je hebt slechte optredens en je hebt een buitencategorie van optredens die zo slecht zijn dat de artiest(en) tegen zichzelf in bescherming hadden moeten worden genomen. Dit was er een uit die laatste categorie. Het einde haalden we dan ook niet, we zijn enkele nummers voor het einde de zaal uit gevlucht. Ik kon alleen maar medelijden hebben met Meat.

Overigens was de rest van de band en de show prima in orde. Een strakke set, mooie special effects, professionals on stage, maar het maakte helemaal niets meer uit met de trage wanvertoning van Meat Loaf.

Trouwens bizar dat ik dit allemaal schrijf, want ik ben zelf groot fan. Heb al zijn albums, veel singles, stapels foto’s en blaadjes en dergelijke en ook na dit optreden blijf ik fan. Maar die show… En volgende week staat hij in Amsterdam. Ik ben benieuwd of Keulen een glitch was of dat hij zoals we min of meer gekscherend zeiden een ‘Tommy Cooper’ uit gaat halen…

Zie verder ook Remco s uitstekende verslag en een recensie op een Duitse website.