Ik werd vandaag ineens bestookt met e-mails, tweets en sms’jes. Er werd gevraagd of ik al had gezien dat Ronald Giphart mij aanhaalde in zijn column in de Volkskrant. Inmiddels heb ik dat gezien. Kennelijk heeft hij mijn boek gelezen, leuk! Hij vertelde kort over een stukje uit mijn boek over politiek theater en constateerde (helaas ten onrechte) dat ik daar verbaasd over was in het geval van Hillary Clintons manier van omgaan met publiek. Ik was er niet verbaasd over, het bevestigde juist wat ik al vermoedde. 🙂

Dat terzijde, bedacht ik me dat het wellicht leuk was om hier de volledige passage op te schrijven van waar Giphart aan refereerde. Sneak peak in mijn boek zeg maar. Komt ie:

‘Rond kwart voor elf kwam Hillary zelf op, toen het gros van de uitslagen inmiddels binnen was. De teleprompters waren kort daarvoor weggehaald, schijnbaar was haar speech op het laatste moment nog herschreven. Ze las dan ook voor van papier. Maar voordat ze dat deed, herhaalde ze het trucje dat je haar elke keer ziet doen als ze een publiek toespreekt: zodra ze opkomt wijst ze naar mensen in het publiek, zwaait naar ze, knikt enthousiast ja, alsof ze begrijpt wat haar is toegeroepen. Het probleem is echter, dat wat ik al vermoedde waar was: ze kijkt helemaal niet naar specifieke mensen, maar doet alsof. Ik merkte dat omdat ze naast mij wees en zo'n gebaar van herkenning maakte, maar er stond helemaal niemand naast mij. Kortom: nep dus, met als reden dat ze op de televisiecamera's graag wil laten zien dat ze “de mensen kent', in algemene zin. Dat ze contact heeft met de kiezer. Dat ze met ze in gesprek is. Het jammere is dat ze dat dan op deze manier deed. Want het hoefde niet: ze kende die mensen immers echt, zo zou later op de avond blijken.

Na haar speech kwam ze het podium af en liep een rondje langs de voorste rij. Bill Clinton liep voor haar uit en stond ineens pal voor me en gaf me een hand, die hij vervolgens tien seconden vasthield. Dat was een niet verwachte les die ik daar leerde over mensen die heel vaak handen moeten schudden: door de mijne vast te houden hoefde hij niet de 30 mensen ook een hand te geven die achter mij stonden. Hij riep wat aardigheden naar hen terwijl hij mijn hand vasthield. Wie bedenkt zoiets? Hillary volgde al snel. Zij sprak me aan en meldde me dat ze net had begrepen dat “Missouri voor haar gecalled was.' En dat ze daar ontzettend blij mee was. Ik meldde haar dat Missouri juist voor Obama was “gecalled,' zover ik wist… Interessant dat haar staf er schijnbaar zo op gebrand was om haar dingen te melden dat ze dit soort fouten maakten. Voor hetzelfde geld had ze het niet aan mij, maar aan een Amerikaanse journalist verteld, die haar vervolgens gegarandeerd te kijk gezet had.’