Dag zeven inmiddels. Vermoeiend zo’n verslag schrijven!

We begonnen met een tocht naar Madison Square Garden om kaartjes te kopen voor de New York Knicks, die zaterdag tegen de Indiana Pacers zouden spelen (waar vroeger Rik Smits speelde en nu qua echt grote sterren alleen Reggie Miller nog steeds meedoet). Er waren nog 200 kaarten en de goedkoopste (derde rang, helemaal bovenin) waren 45 dollar. Die kochten we dus maar. Daarna sprongen we op een boot die in drie uur tijd rond heel Manhattan zou varen. Dat was erg leuk en de uitleg van de kapitein was soms erg interessant of gewoon grappig. Ik weet nu dat burgemeester Bloomberg niet in het speciaal-voor-burgemeesters-gebouwde huis woont, waar Kofi Annan woont, dat de goedkoopste 1-kamer appartementen in Manhattan rond de 1000 dollar per maand kosten en dat het duurste appartement in Manhattan 88.000 dollar kost. Per maand. Slik.

Toen we weer aan wal kwamen vroeg iemand of we een taxi wilden en dat wilden we wel. Vooral ook omdat het een limousine bleek te zijn en voor maar veertig dollar wilde hij ons wel naar Times Square rijden. En zo zat ik voor het eerst in mijn leven in een heuse limo. Tja, je gaat naar New York of je gaat niet, toch? 🙂

Op Times Square was het tijd voor film nummer zeven: Closer. En die vond ik dus helemaal niks. Ondanks Julia Roberts, Clive Owen en Jude Law. Het hele verhaal had ook in één scene verteld kunnen worden. Na het avondeten in een redelijk goed restaurant met heerlijke aspergesoep werd het tijd voor de klapper van de vakantie (wat mij betreft): Spamalot! Oftewel: de broadway versie van ‘Monty Python and the Holy Grail’, met David Hyde Pierce (Niles uit Frasier), Tim Curry en Hank Azaria als de grote sterren. Het script is mede geschreven door Eric Idle, dus dat zat wel goed, hoopte ik. En dat bleek ook zo te zijn. Het theaterstuk was erg trouw aan de film en er zaten ook nieuwe stukjes in, zoals een heel fout maar hilarisch nummer over de absolute noodzaak van het hebben van Joden in een Broadway stuk, omdat het stuk anders gedoemd is te mislukken. Het was echt heel erg goed en zelfs vanaf de allerlaatste rij in de zaal -waar wij zaten- was het goed te zien en te volgen. Monty Python roeleert nog steeds!