Van rust is geen sprake in Sierra Leone. We zijn na een kleine week eindelijk terug in Freetown, maar we moeten meteen door. Het deel van de reis met CRTPD is afgesloten, we gaan nu met ABC Development naar het Noord-Oosten van Sierra Leone. Via Port Loko reizen we naar het district Kambia, het armste gebied van het land. Mohamed, die ons ‘s morgens bij het ontbijt op komt zoeken, maakt zich zorgen over ons eten in Kambia. Hij vraagt zich vertwijfelt af wat we daar zullen krijgen. ‘I am worried about your food’. Daar maakt hij zich terecht zorgen over, zo zal later blijken.

Samen met Foday en MF rijden we door Freetown heen. We willen eerst geld wisselen, want we zijn volledig blut. Pinnen kan nergens in Sierra Leone, dus hebben we veel cash meegenomen. Je kunt zowel euro’s als dollars wisselen. En dat kan dan weer bij een bank of op straat in groezelige achteraf kantoortjes. Op onze eerste dag in Sierra Leone hadden we al 500 euro gewisseld. Daar kregen we 1,5 miljoen Leones voor. Nu wisselen we 400 euro. En guess what: 1,5 miljoen leones is wederom het resultaat. Tja. We kunnen er wel om lachen.

Langzaam rijden we de stad uit, over de zoveelste hobbelweg. We zijn er al aan gewend. Bij het plaatsje Port Loko stoppen we na enige uren. De dichte begroeiing met veel groen die we gewend waren van Kenema is nergens te vinden. Hier is alles stoffig en kaal. De grond kleurt rood van de gravel en het zand. Langs de weg staan een vijftiental hutjes. In 1 ervan woont Salumun Kanu. Hij is een van de oorspronkelijke oprichters van de Amputee Soccer League. Hij mist een deel van zijn arm en was keeper in het eerste Amputee elftal. Maar nu hij verhuisd is uit Freetown en als kleermaker werkt, kan hij niet meer mee spelen. De afstand is te groot. Sander interviewt hem voor de Straatkrant. Hij heeft ook de foto’s, die ik nog even moet opzoeken.