Vanmorgen reed ik zoals gebruikelijk Den Haag in over de Utrechtsebaan (zie archieffoto voor hoe de situatie er dan ongeveer uit ziet). Ik reed met 60km per uur de stad in, over een weg die dus geen vluchtstrook of stopmogelijkheidt biedt. Aan de overkant van de weg, net achter me, hoor ik ineens een knal. Ik draai mijn hoofd om en zie dat een auto die aan de andere kant van de vangrail rijdt, in tegenovergestelde richting dus, net kennelijk een bus heeft geraakt (de knal) en vervolgens voor mijn ogen schaart en keihard en frontaal tegen de muur aan de zijkant klapt.

In een flits probeer ik te bedenken wat ik kan doen: ik kan niet stoppen en ben het ongeluk in die paar seconden sowieso al honderden meters voorbij. Ik kijk nog steeds om en zie tot mijn verbijstering en woede dat de twee auto’s direct achter het ongeluk, die dus hadden gezien wat er gebeurd was (ze moesten er vol voor in de remmen) stoppen, even aarzelen en vervolgens… langzaam om de gecrashte auto heen rijden en gas geven! Ze stappen niet uit om te helpen!!

Ik ben echt woedend, maar voel me vooral enorm machteloos: ik kon zelf niet stoppen en ik kan ook niet zien wie de klootzakken zijn die gewoon doorrijden, noch kan ik zien hoe de mensen in de gecrashte auto er aan toe zijn. Er blijft nog maar één ding over: 112 bellen. Dat dan ook direct gedaan.

Ik haat dit soort dingen.