Na een fantastische eerste twee dagen van mijn treinreis van Toronto naar Vancouver (totale reisduur ongeveer 80 uur) is de tocht nu ineens tot een vroegtijdig einde gekomen. Na eerst anderhalve dag bossen en meren en toen een ruime dag prairie, kwamen we vanmiddag eindelijk bij de Rocky Mountains aan (of zoals ze het hier noemen: de Canadian Rockies). Nadat we ongeveer een uur tussen de bergen door reden kwamen we Jasper aan, waar we 45 minuten rond mochten lopen voordat de trein verder zou trekken. Ik vond een internetcafe, wenste Gerwin een prettige verjaardag, brandde mijn foto’s op cd en liep weer terug naar de trein. Daar denderden net twee Engelse mannen die ik eerder op de reis had ontmoet, ze meldden dat ze een auto hadden gehuurd en daarmee verder gingen. Enigszins verbaasd over hun plotselinge vertrek ging ik de trein in, liep naar de 360-graden-view-koepel en ging daar zitten om te wachten op het vertrek van de trein.
In plaats daarvan kwam er een andere passagier op me af die zei: ‘So, if it will be twelve hours, we will get our money back’, waarop ik hem schaapachtig aankeek omdat ik geen flauw idee had waar hij het over had. Wat bleek: voor ons is een goederentrein ontspoort en we kunnen dus niet verder! Na allerlei geruchten vertrok de trein een uur later ineens toch, maar al snel bleek dat we niet naar Vancouver gingen, maar dat we drie uur verder zouden rijden, omdat daar het eerst mogelijke… keerpunt was! Ook dat ging echter niet door, want al na enkele minuten werden we teruggefloten omdat er een materiaaltrein op ons spoor richting de locatie van het ongeluk moest. Dus keerden we achteruit rijdend weer terug naar Jasper, waar ik nu in een ander internetcafe zit.
We blijven vannacht in de trein slapen en morgenochtend om 07.00 uur worden we dan met bussen naar Vancouver vervoerd. Een 12-urige reis. En ik HAAT busreizen. En mijn dag is dus ook helemaal weg morgen, als we al op tijd in Vancouver zijn (eigenlijk zou ik daar 07.50 uur aankomen) dan is de kans dat ik nog een kaartje voor Moby kan krijgen voor morgenavond heel erg klein. De kans dat ik nog wakker ben trouwens ook, na zo’n vreselijke busreis.
Kortom, ik baal dus als een stekker. Wat tot nu toe een meer dan fantastische superluxe treinreis was, eindigt precies op het moment dat het meest interessante deel begint, in een standaard NS-vertragingsdrama.
‘Gelukkig’ zit er pal tegenover het station een bioscoop, dus ik ga zo maar eens naar ‘The Interpreter’. Want om nu in de bergen rond te gaan wandelen zie ik ook niet echt zitten, het wordt namelijk al een beetje donker.
Maar anyhew, mocht je ooit naar Canada gaan en iets HEEL erg koels willen doen, neem dan de Canadian van Toronto naar Vancouver (of andersom) en neem de Silver & Blue class. S-u-p-e-r… (en dat dus zonder het beste deel gezien te hebben!!)..