Thule is vandaag precies 3 maanden oud. Dat moet gevierd worden zou je zeggen, maar de eerste marsepeintaart die Geert en ik gisteravond helemaal zelf maakten is een beetje taai en droog. Gelukkig staat dat niet symbool voor Thule’s eerste kwart jaar. Dat was gewoon een wervelwind.
Het begon op dinsdag 12 augustus om 21:12 uur, toen mevrouw het tijd vond om geboren te worden. De dagen erna stonden in het teken van een Totaal Gebrek Aan Slaap, wat op de derde dag, toen ik om 09:00 uur ‘s morgens eindelijk net een half uurtje sliep het meest evident werd toen de kraamverzorgster ineens vrolijk goedemorgen roepend de slaapkamer binnen kwam denderen. Dat was de druppel voor mij: ik moest rust en wel nú! Een paar uurtjes slaap later ging het wel weer.
Slapen is het eerste privilege wat je verliest zodra je moeder wordt. Het langste aaneengesloten stuk dat ik sinds 12 augustus heb geslapen is 4,5 uur. Het went, maar toch ook weer niet. Het levert een permanente staat van vermoeidheid op. Dat probeer ik nu te doorbreken met wat fysiotherapie-oefeningen. Intussen hopen we dat Thule een nieuw slaappatroon weet te vinden: ze is nu nog tussen de 2 en 5 keer per nacht wakker, waarbij dat vaker 5 keer is dan 2 keer…
Verder ging het fysiek eigenlijk wel snel goed: binnen een paar dagen wandelde ik al weer vrolijk rond, fietsen ging na een paar weken prima, motorrijden was geen enkel probleem, dus na korte tijd wandelden we zelfs al een rondje om de Kralingse plas (5km).
Het kraambezoek was een verrassing voor me: dat bleef maar komen. Sterker nog: er komen nu nog steeds mensen langs. Toen ik vroeg hoe lang dat nog duurt grapten sommige mensen ‘tot ze 6 is.’ Eigenlijk vraag ik me af óf dat wel een grap was. Afijn: het is gezellig, want ik zit nog tot januari thuis.
Geert had mazzel: die begon 1 september met een nieuwe baan en was lange tijd bang dat Thule te laat geboren zou worden (uitgerekende datum was 21 augustus), waardoor hij haar veel zou moeten missen in de beginfase. Ze was echter 9 dagen te vroeg waardoor we nog 2,5 week met z’n drietjes hadden. Dat was ontzettend fijn. Hij kan ‘s nachts grotendeels door slapen, omdat ik hem dat -meestal- wel gun omdat hij moet werken.
Thule zelf is hartstikke gezond en doet dingen die baby’s doen: stapje voor stapje steeds iets meer leren. In het begin -de eerste pakweg 5-6 weken- was het: slapen, huilen, hikken, boeren, spugen, luier vol poepen of plassen en dat was het wel. Daarna kwam lachen er bij, toen kwijlen, vervolgens met d’r handjes spelen en sinds een week brabbelt ze. Ze heeft uiteraard haar eigen eigenaardigheden. Zo kwam Geert er achter dat ze het heel fijn vindt als je haar voorover laat leunen op je hand, terwijl ze rechtop op je benen staat. Zo kan ze goed om zich heen kijken. Eigenlijk al vanaf haar geboorte wil ze álles kunnen zien. En ze huilt vrijwel altijd vlak voordat ze in slaap valt. Als ze écht begint te schreeuwen, dan weet je dat ze binnen 30 seconden weg is. In het begin pakte ik haar dan juist op. Fout fout fout.. 😉
En zo leren wij alle dagen en Thule zelf ook.
Anyhow: alle blabla hiervoor is natuurlijk maar blabla, het belangrijkste is dat we Thule meer dan verschrikkelijk lief vinden. Want dat is ze. 🙂
