Inmiddels is mijn stage afgelopen. Maar mijn scriptie is helaas nog niet zover. Doel: uiterlijk eind augustus. Ben benieuwd hoe haalbaar dat is.
Gisteren naar Madurodam geweest met Jessica. Het blijft klein (…). Vooraf kwam Krista nog even een CD-Rom afgeven op Den Haag Centraal die terug moest naar de bibliotheek in Rotterdam. Ik had haar beloofd om die voor haar in te leveren. Het bleek een CD-Rom te zijn met een cursus time-management. Op mijn vraag of ze de cursus nuttig had gevonden was haar antwoord: ‘eh, ik heb hem niet gekeken. Ik had geen tijd…’
Chicke. 🙂
Na Madurodam gingen we maar even naar de film: The Ladykillers met Tom Hanks. Tip: ga NIET naar die film! Wat een aanfluiting, wat een drama… Een ontzettend mager plot, vreselijk slechte acteurs, dialogen die werkelijk tenenkrommend slecht zijn, een Tom Hanks die niet alleen een personage aangemeten krijgt die gewoon ronduit irritant is, maar die die rol vervolgens ook nog eens zo vreselijk consequent slaapverwekkend saai uitwerkt dat je hem na vijf minuten al niet meer kunt uitstaan, en dat alles in een ongelooflijk traag voortkabbelend geheel zonder enige spanning, humor, of welke andere mogelijk relevante gebeurtenis dan ook. Sommige films zijn zo slecht dat het weer leuk wordt (The Day After Tomorrow), maar dit is er echt één uit de categorie: ik-wil-NU-weg-uit-de-bioscoop. Ga er niet heen! Je krijgt er spijt van!
Het wokken na afloop was weer heerlijk (de Wok en Mr. Moto, boven de Pathebios bij Scheveningen… absolute aanrader) en daarna werd het tijd om naar Rotterdam terug te keren, alwaar we Gerwin zouden ontmoeten om ook daar weer naar de bioscoop te gaan! We hoopten dat het dit keer wel een goede film zou zijn, en dat was het gelukkig ook. Een hele goede zelfs: American Splendor. Het was geen normale film, maar een docu-film, een kruising tussen een echte film en een documentaire. De film gaat over Harvey Pekar, een echt bestaande archiefbediende in Cleveland, die graag meer wil met zijn leven, maar dat wil maar niet lukken. Hij is gek van platen en comics en leert ook een comic tekenaar kennen die hij bereid vindt om de verhalen die hij schrijft voor hem om te zetten in comics. Getiteld: American Splendor. De comic wordt een groot succes en Pekar wordt regelmatig uitgenodigd door bijvoorbeeld David Letterman. Echter, dat is vooral bedoeld om hem te kijk te zetten, want Pekar is de verpersoonlijking van de ‘average guy’ cq loser in Amerika, en nog nerdy ook.
In de film American Splendor wordt Pekar door Paul Giamatti gespeeld (Man on the Moon). Maar de echte Pekar doet de voice over in de film en komt ook regelmatig in beeld. In één shot zelfs met Giamatti die op de achtergrond toekijkt. Het is heel bevreemdend om dit te zien. Het is alsof je de hele tijd uit de gespeelde film stapt en dan reflectie daarop krijgt van de echte Pekar. Sterker nog, dat lijkt niet zo: het is zo. Pekar becommentarieert zichzelf en de film, terwijl de film op het moment dat hij dat commentaar levert feitelijk nog in de maak is! Heel apart. Maar dit is echt zo’n film die je zelf moet zien, zelf moet meemaken. Doe dat dus!
Goed, twee keer bioscoop op één dag dus. Maar de dag was nog niet voorbij, want er was ook nog het verjaardagsfeestje van Spopo. Dus met Jessica en Gerwin weer verder de stad in, Hugo en Attila oppikken en met de auto richting Lombardijen. De route was aangegeven met pijlen op de weg, het leek net een speurtocht. En het feest was in een gekraakte school waarvan sommige lokalen waren ingericht als woonruimte en enkele andere als feestruimte. We kwamen Paul en David al snel tegen (Paul en David bleken na afloop vanaf Rotterdam Centraal naar Delft te zijn gelopen!) en het was mede daardoor wel even gezellig. Maar rond een uur of half drie gingen we toch maar terug richting de kubus, want vandaag stond helaas de begrafenis van mijn opa op het programma. En juist daar werd bekend dat mijn neef John vandaag vader is geworden. En zo zijn leven en dood weer één.