Het is bijna zover, zondag begint de eerste etappe van de Tour de France. En dit keer ben ik er bij. Niet bij de start, maar bij de finish. Na meer dan vijftien jaar aan de buis gekluisterd te hebben gezeten wordt het nu tijd om zelf naar La Grande Boucle te gaan. Op de laatste dag zal ik dan ook op de Champs-Elysees te vinden zijn. En volgend jaar trek ik wellicht de bergen in om daar meerdere etappes te kijken.

Mijn fascinatie met de tour begon in de tijd van Pedro Delgado, Gianni Bugno en Miguel Indurain. Die laatste werd mijn grote held. Nooit zal ik vergeten hoe hij op ruime achterstand kwam van Tony Rominger in een beklimming, waarna hij onderaan de berg ineens weer bij Rominger zat. Zelfs de motor-met-camera had Indurain moeten lossen in de afdaling, wat bij Rominger niet het geval was. Met fabelachtige snelheid was Indurain de berg afge… ja afgewat… afgevlogen!

Om de een of andere reden heb ik Armstrong nooit interessant gevonden. Misschien omdat zijn heroiek te veel opgeblazen werd door hemzelf en door de media. Kanker overleefd en dan de tour winnen, meerdere keren zelfs! Het was iets teveel van het goede voor mij. En hij was natuurlijk een geduchte concurrent voor Indurain, die zijn recordaantal overwinningen (op rij) kon inhalen. En dat ook deed.

Maar, eerlijk is eerlijk, sinds afgelopen jaar begin ik toch langzaam meer respect gaan krijgen voor Armstrong. Hij is ongelooflijk sterk, heeft een sterk team en rijdt werkelijk iedereen aan gort. Mijn verwachting voor dit jaar is dat hij dat nu gewoon weer doet. Ullrich is een schim van zichzelf, andere concurrenten zie ik niet zo snel. Maar stiekem hoop ik natuurlijk dat die wel opstaan…