De Sauve Scholars zijn bijna compleet. Morgen arriveert de laatste, Jon. We gaan dan meteen op een citytour, als echte toeristen. En ‘s avonds met zijn allen naar de film (The Bourne Ultimatum). Ik ben eergisteren al naar Stardust geweest (met een bizarre rol van Robert de Niro) en vandaag naar Superbad (die in het begin zijn naam waar leek te maken, maar uiteindelijk toch erg leuk was). Het is echt nog vakantie deze week. Vanavond gingen we met zijn zessen naar een heuse Johnny Cash tribute. Op het laatste moment meldde ook Humaira uit Afghanistan zich hiervoor aan. Ik was erg verrast. Humaira is eergisteren aangekomen en was voor die tijd nog nooit buiten Afghanistan geweest. Ze wordt daar al jaren achtervolgd door de Taliban, omdat ze een radioprogramma maakt dat zich in essentie bezig houdt met het uitdragen van democratisch waarden. Iets dat niet erg gewaardeerd wordt door de Taliban. In juni is haar beste vriendin (en haar kind) vermoord. Midden op de dag, in haar huis. Vanuit die onvoorstelbare wereld komt Humaira nu hierheen. En dan naar een Johnny Cash tribute?

Ik vond het ongelooflijk dapper dat ze het aandurfde, maar het was duidelijk een stap te ver. Of beter gezegd: te snel. Ik denk dat niet veel mensen zo een ongelooflijke cultuurschok meemaken. Van een veelal gesluierde wereld met amper westerse muziek naar een dampende zaal met wild dansende mensen, die elkaar zowel op de dansvloer als op het podium openlijk kussen, met ronkende gitaren en overal drank… dat gaat gewoon niet op dag 1. Vlak voor het einde van het optreden vertrok ze met een deel van de groep. Waarschijnlijk wilde ze al veel langer weg, maar ze is (nog) te beleefd, verlegen en te bescheiden om dat wat directer te laten weten. Dat komt wel. Ze gaat ook gewoon mee op de kanotrip die maandag begint.

Het wordt een interessante tijd hier in Montreal.