Gio Lippens. Met hem en enkele andere NOS-medewerkers spraken we enkele Touravonturen door (want dát is de Tour: verhalen!), waarna Gio ons de commentaarbox boven de finish liet zien. Mensen denken altijd dat die ruimte piepklein is, maar dat valt reuze mee. Het is een soort lange container waar elke omroep twee mensen kan parkeren en waarachter je veel loopruimte hebt. Op de tafels staan per omroep doorgaans twee of drie schermen. Gio had er drie: eentje met televisiebeelden van de etappe, een computerscherm met achtergrondinformatie en een scherm met… Twitter. Als je over die schermen heen keek had je geweldig uitzicht op de aankomst. Super dus.
Jan-Peter en ik namen tijdelijk afscheid, want we wilden even een stukje gaan fietsen. Opnieuw deden we de beklimming van het colletje, waarna we dit keer niet de afdaling deden, maar rechtdoor gingen. Daar bleek een klim van 7 kilometer op ons te wachten. Ook die lukte. Op de terugweg raakten we in de problemen. We bleken net een minuut te laat bij de afdaling naar het dorp aan te komen: de gendarme hield ons tegen. We mochten niet verder fietsen, want de reclamekaravaan was al onderweg. Ik stapte braaf af, liep een stukje, om na de eerste de beste bocht weer op de fiets te stappen en de afdaling te beginnen. Het was nog maar 5 kilometer tot de streep, we konden de karavaan makkelijk voor blijven. Onderaan de berg werden we echter weer tegengehouden. Wederom stapte ik af, met als doel om iets verder weer verder te fietsen. Jan-Peter zag ik niet meer, die bleek echt fysiek te zijn tegengehouden. Hij wist een omweg te vinden naar het dorp, ik fietste weer een stukje. Tot ik opnieuwwerd gestopt, dit keer door een auto die me klem reed. Maar nog steeds was er in de verste verten geen reclamekaravaan te zien. Waarom lieten ze me niet gewoon even fietsen? Over 4 minuten zou ik er zijn!
Vrijwel direct keerde ik weer om voor de afdaling. Exact om 10:30 uur was ik weer bij La Mongie, waar het hek nu weer doodleuk open bleek te staan! Drie minuten later werden er echter ineens extra hekken gehaald, waarna de berg nu echt werd afgesloten, nog steeds uren voordat de reclamekaravaan zou passeren. Het was inmiddels een stuk drukker met fietsers, die zich massaal en woedend bij de gendarme meldden. Die was dit keer echter onverbiddelijk: de berg was dicht. Het sloeg echt nergens op, en veel renners vonden een kleine omweg (een stukje klunen), waarna ze toch door konden fietsen. Dat ging tien minuten lang goed, waarna de gendarme dit door had en ook die optie afsloot. Ik besloot verder te dalen, wat veelal erg voorzichtig moest gezien de drukte op de berg. Er was echter ook een stuk waar ik mijn snelheidsrecord wist te breken: 65,3 kilometer per uur haalde ik. Bij een lege berg moet het nog sneller kunnen, maar daar was nu geen sprake van. Ik passeerde in mijn afdaling ongeveer 1000 mensen die nog met de beklimming bezig waren. Ik vond het lullig voor ze, omdat ik wist dat ze de top niet móchten halen van de gendarme. Ik ergerde me er groen en geel aan, net zoals ik me twee dagen eerder al had opgewonden over het feit dat renners op de top van de Port de Pailheres een bizarre tien meter voor de finishlijn van de weg werden gehaald: ze moesten afstappen en het parcours af. Haal mensen dan tien meter verder, na die streep, er pas af! Het sloeg telkens zo nergens op. Die gendarme doet de Tour al 100 jaar, maar nog snappen ze niets van fietsen. Hoe kun je nu mensen die 17 kilometer lang zitten te zwoegen om die streep te halen tien meter van die streep zeggen dat ze niet verder mogen?
Maar goed, al die irritatie ten spijt: ik had inmiddels zowel de Pailheres als de Tourmalet bedwongen. Niet slecht voor een absolute beginner, zo vond ik zelf. Bij het hotel wachtte ik op de renners, die pal voor ons langs zouden rijden. Dit keer in een afdaling. Dat was ook wel eens leuk om te zien. Doordat bij eerdere beklimmingen het peloton volledig uit elkaar was geslagen duurde het alles bij elkaar dik 1,5 uur voor het hele circus langs was. Direct daarna reed ik weg, de Tour uit…
En daar heb ik nu al spijt van, want gister hoorde ik dat Miguel Indurain, mijn grote wielerheld, de Tourmalet ook op aan het fietsen was. Ik had hem dus zomaar tegen kunnen komen als ik was gebleven. Als…
In plaats daarvan zit ik nu alweer ongeduldig te wachten op de Tour van 2011. Ik hoop dat zowel de Mont Ventoux als de Alp d’Huez dan in het parcours zitten. Zo ja, dan ga ik ze allebei doen! Het kriebelt nu al…
