Waarom Twitter leuk is, wat er anders is aan Belgen en hoe je jongeren inspireert Posted on 19 February 2009 dit adres. Nu pas thuis (22:45). Moe! Share this:ShareTwitterLinkedInFacebookEmail
![](http://farm4.static.flickr.com/3551/3293004288_d6f9bfe4ed.jpg?v=0" align="right" hspace=5 vspace=5>Het is een wat drukke week en er gebeurt van alles. Zo viel mijn moeder gisterochtend van de trap af en brak haar pols. Echt ongeloolijk vervelend en erg pijnlijk natuurlijk. Op Twitter plaatste ik voor de grap de boodschap dat mensen beterschapskaartjes konden sturen naar ‘de moeder van Kirsten’, Lijsterbesstraat 15, 2371 TE Roelofarendsveen. Dat werd prompt gedaan door @annedien. Kaartje lag vandaag al in de bus. Super (meer kaartjes zijn dus welkom, mijn moeder snapt er niks van, haha).</p>
<p> Ik moest gisteren naar Hasselt in Belgie, waar ik een lezing over Obama/leiderschap/nieuwe media verzorgde. Van tevoren was ik al gewaarschuwd door de organisator dat Belgen niet zoveel vragen stellen. Ik dacht dat dat wel mee zou vallen, maar ik had het cultuurverschil inderdaad verkeerd ingeschat. Waar er in Nederland doorgaans al halverwege mijn verhaal handen de lucht in schieten, bleef het nu verdacht stil, ook na afloop. Even dacht ik dat mijn verhaal niet had aangeslagen, maar toen ik daarna boeken ging signeren, kwam de hele groep ineens en masse op me af en vroeg me toen de oren van het hoofd. Heel apart! </p>
<p> Weer terug in Nederland meldde ik me aan het eind van de dag bij Your World, de organisatie van Rotterdam Jongerenhoofdstad van Europa 2009. Ook daar gaf ik een lezing. Achterin de zaal zaten (voorafgaand aan het officiele programma) wat mensen die ik niet echt meer als jongeren kon kwalificeren: een paar kids van hooguit 11 jaar. Ik vroeg ze waarom ze waren gekomen. Ze bleken door hun lokale buurthuisbegeleider mee te zijn genomen. Ze wisten niet echt wat er zou gaan gebeuren. Toen ze er ‘achter kwamen’ dat ik de mevrouw was die bij Obama had gewerkt, kwamen de mobieltjes met camera meteen te voorschijn. In mijn verhaal, dat verder voor een groep van mensen tussen de 15-50 was, hield ik voortdurend rekening met de jongsten in de zaal. Zolang zij het maar konden begrijpen. Dat leek wonderwel te lukken, was weer eens iets heel anders om te doen. Na afloop gelukkig ook wederom positieve reacties en alweer uitnodigingen voor weer andere lezingen.</p>
<p> Foto’s en een verslag van de lezing in Belgie zijn te vinden op <a href=)
dit adres.dit adres.