In november 2006 kreeg ik een e-mail van Juliette. Haar schoonmoeder gaf les op basisschool Tuinstad in Rotterdam. Edwin en Edita, twee kinderen die op die school zaten, dreigden samen met hun ouders uitgezet te worden. Het gezin was al bijna tien jaar in Nederland. Een van de kinderen was 10 jaar oud, de ander 8. Ze zouden ‘terug’ moeten naar Armenie of Azerbeidzjan, maar Nederland was hun land. Er was geen ‘terug’ voor Edita en Edwin. Juliette vroeg of ik iets voor de kinderen kon doen.

Ik heb toen uit alle macht geprobeerd om hun uitzetting tegen te houden. Datum en tijdstip van de reis naar het vertrekcentrum in Vught waren al gepland door de IND, dus snelheid was vereist. De school verzamelde handtekeningen, die ze aan de Rotterdamse wethouder van integratie aan wilden bieden. Maar de wethouder ging niet over asielzaken, dus stelde ik een andere actie voor. Ik schreef namens de familie een brief naar minister Verdonk, waarin ik samen met hen en honderden andere ondertekenaars de minister opriep om de familie Aleksanian niet naar Vught te sturen in afwachting van hun uitzetting. Ook vroeg ik in de brief of het gezin als ‘schrijnend geval’ aangemerkt kon worden. De wethouder werd gevraagd de brief mede te ondertekenen. Dat deed hij. Na het versturen van de brief en een heleboel telefoontjes naar juristen, kamerleden en wethouders mocht de familie voorlopig gewoon thuis in Rotterdam blijven!

Enkele weken later ontving ik onderstaande bedankkaart van de directrice van de school. Alle kinderen uit de klassen van Edwin en Edita hadden de kaart ondertekend. Echt helemaal geweldig.

Met al het gedoe rond Mauro de laatste weken vroeg ik mij af hoe het nu, vijf jaar later, met de familie Aleksanian gaat. Zouden ze een permanente verblijfsvergunning hebben gekregen, of waren ze uiteindelijk toch het land uitgezet? Na 2006 had ik niets meer van of over ze gehoord.

Tot vandaag… Vanmorgen vond ik onderstaande e-mail in mijn inbox. Wat mij betreft de leukste e-mail die ik dit jaar heb mogen ontvangen. Gelukkig blijkt er soms ook goed nieuws te zijn!

Van: Edita Aleksanian
Aan: Kirsten Verdel

Hallo,

Ik wou nog een keer bedankt zeggen dat u ons heeft geholpen zodat wij in Nederland konden blijven. Ik en mijn broertje zitten nu op de middelbare en wonen gelukkig nog met z’n allen in R’dam
Mijn vader heeft nu een baan en we mogen als het goed is volgend jaar een paspoort aanvragen. Ik zag op Internet opeens dat kaartje dat onze leraren hadden gestuurd, dat vond ik wel leuk om te zien.
Het is wel lang geleden maar het heeft wel alles veranderd.
Dus nogmaals bedankt van ons allemaal!!

Groetjes,
Edita Aleksanian