Kirsten Verdel
Your email address will not be published. Required fields are marked *
Comment *
Name *
Email *
Website
![](http://www.xs4all.nl/~locuta/china2/china11.jpg" align="right" hspace=5 vspace=5>Gisteravond ontmoette ik Guang Xu weer en Chris voor het eerst. Chris, die iets te laat was wegens uitgelopen werkzaamheden, bleek een goed idee te hebben: in een boekenwinkel hier in Beijing met de naam ‘The Bookworm’ komen regelmatig bekende schrijvers. Vorige maand nog Thomas Friedman. En gisteren was de Canadese econoom en filosoof John Ralston Saul aanwezig om zijn nieuwe boek te promoten en om een soort lezing te geven over ‘the collapse of globalism’. Daar gingen we dus met zijn allen heen. Hij had een heel goed verhaal. Kort samengevat is zijn stokpaardje dat globalisering een soort excuus werd in de jaren ’80 en ’90 om belangrijke problemen niet aan te pakken. Politici die riepen: ‘Stem maar op mij, maar ik beloof niks, want door globalisering heb ik niet zoveel macht meer’. Saul noemt dit het ‘verraad aan het idee van de publieke verantwoordelijkheid’ en stelt dat burgers en politici zichzelf er steeds meer van overtuigd hebben dat ze geen mogelijkheid meer hebben om keuzes te maken. Met als ingrijpende gevolg dat het vertrouwen van burgers in de democratie stelselmatig werd ondermijnd, en hun betrokkenheid bij de publieke zaak afnam. </p>
<p> De economie groeide weliswaar, maar er ontstond een steeds grotere ongelijkheid, economisch nationalisme rukte op en er kwam een toenemend aantal politieke conflicten tussen en binnen staten. Rond 1995 was het keerpunt: Het heilige geloof in globalisering verdween. Maleisie gooide als eerste de deuren dicht en ging alles zelf doen. Wat lukte. In 2001 zorgde 9/11 voor een versnelling: De economie kwam in een vrije val, bedrijven moesten ineens hard aan het werk om hun ondergang te voorkomen en ‘de’ politiek kreeg ineens weer betekenis en bleek wel degelijk macht te hebben: Allerlei nieuwe wet- en regelgeving zorgde er binnen no time voor dat de levens van talloze mensen werden veranderd. Nieuwe veiligheidsmaatregelen, strengere (im)migratieregels, and so on. We zien de effecten inmiddels dagelijks in Nederland. De discussie over dubbele nationaliteiten (ik denk dat ik switch van het standpunt voor meerdere paspoorten te zijn naar: op naar het afschaffen van alle paspoorten!) en al het geschop tegen iedereen die ook maar moslim zou kunnen zijn zijn ‘mooie’ voorbeelden. Saul’s conclusie is dat we in een soort vacuum zitten. De anti-globalisme beweging groeit, maar niemand weet welke kant het precies op gaat. En het juiste vocabulaire is er daardoor ook nog niet. ‘If the words aren’t there yet, then you can’t really explain what you are doing. That can lead to populism and other uncontrolable situations in no time. The outcome of such situations is extremely uncertain. And uncertainty leads to even further withdrawal on known grounds. And therefore to further anti-globalism and increasing racism and nationalism.’</p>
<p>Hij sloot af door te stellen dat door angst en overmoed het westen niet luistert naar wat landen als China en India doen. We zijn alleen maar bang voor de extreem snelle groei van die landen, maar we zien niet eens hoe die groei plaatsvindt. Hu Jintao hier in China is gewoon doodleuk met een nieuw soort 5-jaren plannen bezig en niemand heeft het door. Zijn eerste optreden was op dezelfde plek als waar in 1949 de eerste 5-jaren plannen werden gelanceerd. Dat is geen toeval. Nobody noticed. En omdat de angst regeert en niemand oplet, ontstaat er langzaam ruimte voor nieuwe keuzes. Want als alles langzaam uit elkaar valt, dan komt de massa in actie. Dan kiezen zij, en de vraag is nu of dat een democratische of gewelddadige keuze wordt. Het zal per land verschillen. De tendens is negatief, somberde Saul.</p>
</div>
<div style=)