Tijd voor een verslag van onze (Geert et moi) roadtrip door Florida. Foto’s volgen later, verbinding hier is te traag om die nu online te krijgen.

20-12-2013
Om 06:30 op, snel douchen en naar Roelofarendsveen. Vandaaruit bracht mijn vader ons naar Schiphol, waar we anderhalf uur voor vertrek arriveerden. Ruim op tijd. Dacht ik. Tot het inchecken ineens niet lukte en ik bij elke machine die ik probeerde de mededeling kreeg dat inchecken niet mogelijk was en dat er ‘special reasons’ waren waarom ik contact moest opnemen met United. Bij de balie bleek waarom: mijn ESTA-gegevens bleken niet te kloppen. Iedereen die naar Amerika reist moet sinds enkele jaren verplicht 14 dollar betalen om van tevoren al goedkeuring voor de reis te krijgen. Wat bleek? Ik had mijn nieuwe paspoortnummer verkeerd ingevoerd, dus ik mocht niet reizen. Het verkrijgen van de goedkeuring had de vorige keer 48 uur gekost en nu stond ik op een uur van vertrek ineens met lege handen. Paniek. Stress. Hellup! Ter plekke mijn laptop tevoorschijn getoverd, met trillende handen naar de ESTA-website gegaan, nieuwe aanvraag ingediend, creditcard gegevens ingevoerd en maar duimen. ‘Soms krijg je direct goedkeuring,’ had de baliemevrouw gezegd. Soms was dus vandaag, want direct na betaling verscheen de mededeling dat de aanvraag was goedgekeurd! Stress en paniek weer weg… En wij naar Amerika.

Na bijna elf uur vliegen kwamen we eerst in Houston (Texas) aan, waar we na 2,5 uur wachten weer uit vertrokken naar Tampa. Nou ja, wachten… we waren anderhalf uur kwijt aan het gedoe met douane, bagage verplicht ophalen en weer inchecken, dat soort ellende. Uiteindelijk waren we rond 19:30 uur lokale tijd -inmiddels al 01:30 uur in Nederland) in Tampa. Een half uur later zaten we in onze huurauto: een Nissan Verra. Klein Europees koekblikje. De medewerkster van Budget vroeg nog of we niet voor 20 dollar een convertible Ford Mustang wilden. Dat wilden we zeker wel, tot we hoorden dat het 20 dollar extra per dag was. Dat werd ons een beetje te duur. Nog eens een klein uur later arriveerden we bij Sidney, onze AirBNB-host in Wesley Chapel. Sid is een man van dik in de 60 die sinds kort een kamer in zijn huis verhuurt Hij woont samen met zijn vrouw in een soort trailerpark/boerderij-achtig dorp, waar relatief veel arme mensen wonen. Zijn huisje was mooi opgeknapt en onze slaapkamer was groot, fijn en schoon.

Sid had net bij de Rachel Maddow show een fragment gezien over fietsen in Nederland, waarbij oude zwart-wit beelden uit de jaren ’60 waren gebruikt uit Amsterdam waarin je kinderen ziet protesteren tegen de onveilige omstandigheden op straat voor fietsers. Maddow had twee punten: ten eerste vond ze dat net als in Nederland fietsers in Amerika ook beter beveiligd moesten worden, door meer fietspaden aan te leggen. Ten tweede koppelde ze het feit dat de Amsterdamse kinderen in de jaren ’60 met protestborden liepen waarop stond ‘stop kindermoord’ aan de in Newtown vermoorde kinderen door wapengeweld. Dat soort kindermoord moest volgens haar ook worden gestopt. En kón ook, zei ze. Als kinderen het in Nederland voor elkaar hadden gekregen dat het aantal fietsdoden scherp omlaag ging, dan konden kinderen in Amerika er misschien voor zorgen dat het aantal vuurwapendoden in de VS omlaag ging… Niet veel later gingen we naar bed, maar niet nadat Sid ons nog een 3D-kerstkaart van Obama had toegespeeld!

21-12-2013
Om 05:30 uur waren we wakker. Dat krijg je met al dat jetlag gedoe. We pakten onze spullen en stonden al klaar om te vertrekken, toen Sid met nog een Obama-gerelateerd item aan kwam zetten: Geert kreeg een t-shirt waarop een foto van Obama met zonnebril stond en de tekst: ‘Don’t worry, I got this.’ Ontbijten deden we in het typisch Amerikaanse Wafflehouse, met eieren, wafels en hashbrowns. Daarna door richting St. Petersburg, maar al na tien minuten werden we nieuwsgierig naar de Shooter’s World waar we reclame voor zagen langs de weg. Daar dus maar heen gereden. Shooter’s World bleek een gigantische wapenwinkel te zijn, waar ook een schietbaan bij was. Overal hingen en lagen shotguns, jachtgeweren, handvuurwapens en allerlei bijbehorend materiaal: tassen, munitie, brillen, doekjes, petten, etc. Ook waren er diverse ruimtes waar cursussen werden gegeven. De cursus ‘How to carry a concealed weapon’ was toevallig net bezig. Op een projector stond net de tekst: ‘Why carry a concealed weapon? Because carryung a whole cop is too heavy.’ Ik voelde me niet echt op mijn gemak. De setting en sfeer van de winkel was als die van de Mediamarkt. Gewoon een winkel. Met gewoon artikelen. Niks bijzonders. Overal aanbiedingen. Jong personeel. En veel klanten, waarvan ook aardig wat met jonge kinderen. Ik zag kinderen van 6, 7 jaar oud. Ik hoorde een medewerker tegen de vader van een jong kind zeggen dat ‘dit wapen toch wel een erg leuk kerstcadeau was.’ Er waren ook schietcursussen voor kinderen. Beginners, geavanceerd.. Wij mochten in ieder geval niet zelf schieten op de schietbaan, want zonder Amerikaans paspoort of rijbewijs uit Florida was dat niet toegestaan. ‘For your and our safety,’ zei de mevrouw achter de balie. Right.

Na de wapenwinkel reden we door naar St. Petersburg, ten zuiden van Tampa. Daar bezochten we het Dali museum. Dali woonde van 1940n tot 1948 in Amerika, wat ik niet wist, en daarom was hier ook een groot en erg mooi museum met ongeveer 150 schilderijen van Dali. Prachtig gebouw ook en een hilarisch doolhof buiten: wij het doolhof in en lopen, lopen, lopen… maar nergens een afslag waar je verkeerd kon gaan. Dat vonden we al erg grappig, tot we ineens op een punt aankwamen waar je om een struik heen moest en daarna dus alleen nog maar… dezelfde route als de heenweg terug kon lopen. Twee keer gefopt. Merci Dali. 🙂 In de haven van St. Petersburg bleek een lokale markt te zijn met streekproducten. En een leuk bandje. Daar nog even rondgelopen en dan door naar Sarasota, waar we deze avond zouden logeren bij onze eerst couchsurf host, Robert. Robert woont op een woonwagenpark. Niet dat er ook maar onder één huis wielen stonden of ooit gestaan hebben, maar het was desondanks duidelijk een woonwagenkamp. En wel een voor senior citizens: de minimum leeftijd om er te mogen wonen is 55. Robert is 73 en woont alleen. Hij loopt moeilijk dankzij een niet helemaal geslaagde rugoperatie, heeft last van zijn ogen, diabetes (opgezwollen benen), maar verder is hij hartstikke bijdehand en vreselijk aardig. Al snel reden we met z’n drieën naar het lokale strand, waar honderden mensen zich -naar Robert’s zeggen zoals elke dag- hadden verzameld om naar de zonsondergang te kijken. Het strand bestond uit wit, heel fijn zand, bijna stof. De zonsondergang was prachtig.

Daarna weer terug naar Robert’s huis, wat na 30 jaar behoorlijk wat problemen kende: twee weken geleden was de warmwatertank gaan lekken, stoppen sloegen vaak door, het dak lekte, om de haverklap was er van alles mis. Maar het is voor hem onmogelijk om alles in één keer op te lappen, want hij is sinds kort werkeloos. Hij werkte als office manager bij een dokter, maar die is nu zelf erg ziek en heeft geen hulp meer nodig. Ook werke hij een dag per week bij een convenience store. Allemaal om zijn pensioensuitkering aan te vullen. Zijn inkomen is 1000 dollar per maand, waar hij álles van moet betalen. Zo goed als onmogelijk. Na enkele uren sloeg de jetlag weer toe: we waren moe en kondigden aan te gaan slapen. Eerst kregen we nog allebei een zonnebril van hem. Heel erg aardig!! 22-12-2013 Na een ontbijt op de patio van de woonwagen reden we rond 8 uur weer weg. Dit keer richting Fort Myers en daarna verder naar de Everglades.